Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1952, Qupperneq 82

62
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
sýslu). Eftir lýsingum að dæma, virt-
ist Magnúsi og Sigurði Jósúa, að bezt
mundi Islendingum reynast, að setj-
ast að í vesturhluta Pembina héraðs-
ins, austan undir Pembina hæðun-
um, sem sumir nefna hálsa en flestir
fjöll nú orðið. Lá landsvæði þetta
vestur frá Cavalier þorpinu. En að
halda lengra út á auðar slétturnar,
álitu þeir að yrði örfátæku fólki of
erfitt, en þar kváðu þeir Nelson og
Goodfellow jarðveginn frjósamastan
og beztu löndin til akuryrkju.
Þegar móttakendur bréfanna frá
Hunter heyrðu í hvaða átt þeir fé-
lagar vildu halda í landaleit sína,
skrifuðu þeir meðmælabréf með
þeim til efnaðs bónda í Cavalier, að
nafni John Bechtel (ritað líka
Betchel). Hann var þýzkur að þjóð-
erni en ættaður úr Pennsylvania
ríki, og hafði setzt að í Cavalier 1875.
Þangað héldu þeir félagar gangandi
og óðu víða elginn nokkuð djúpt á
þeirri leið; en frá Pembina suðvestur
til Cavalier eru taldar tæpar þrjátíu
mílur. í þorpinu var þá búið að
reisa pósthús og sölubúð, en einungis
hér og þar á stangli sáu þeir hús á
þessu ferðalagi. John Bechtel í
Cavalier tók á móti ferðamönnunum
eins og hann væri faðir þeirra og
veitti þeim bezta næturgreiða. Var
Jón þýzki (eins og hann verður hér
nefndur) íslendingum æfinlega hinn
vinveittasti. Studdi hann þá með ráði
og dáð fyrr og síðar, þegar þeir leit-
uðu á náðir hans, sem oft bar við
fyrstu árin. En það sýna dagbækur
Jóhanns Schrams, að frá hans heim-
ili að minsta kosti, var Jóni þýzka
launuð hjálpsemi hans í dagsverkum
strax fyrsta árið, og ýmsri annari
greiðvikni, þegar stundir liðu fram.
Daginn eftir flutti hinn góði gest-
gjafi þá vestur til Butler Olsen, sem
hafði fyrir nokkru síðan numið land
og reist sér bæ á svæði því, er ís-
lendingar nefndu einu nafni Sand-
hæðir. Er það breiður, ávalur hrygg-
ur í norðaustur hluta íslenzku ný-
lendunnar. Þar er landið hátt og
þurt, jarðvegur sendinn og ekki frjó-
samur, en þar leizt íslendingum, ný-
komnum úr Nýja-íslandi, einna bezt
á sig eftir að hafa vaðið svo árum
skifti vaðalinn þar. Bóndi þessi, sem
var Norðmaður, hafði verið hermað-
ur í innanríkisstríði Bandaríkjanna,
1861—65, sem Islendingar kenna við
þrælana frá Afríku, er Norðan-
menn þóttust ætla að frelsa úr klóm
Sunnanmanna. Hann tók ágætlega
á móti þeim Magnúsi og Sigurði
Jósúa. Kallar séra Friðrik J. Berg-
mann hann Bótólf Olsen, því margir
landar nefndu fyrra nafn hans svo í
fornri tíð og þótti það tungunni
tamara. Verður svo hér gert. En þótt
flestir þeir, sem um hann hafa ritað,
nefni seinna nafn hans Olson, þá er
miklu líklegra að Olsen sé frum-
nafn hans, þótt það hafi breytzt úr
sen í son eins og hjá fleiri Norðmönn-
um í Ameríku — eða landar fært það
til betra máls. — Bújörð Bótólfs
norska lá liðuga (1%) mílu austur
frá stað þeim, er Akra-pósthús
stendur á. Lá þjóðvegurinn vestan
úr íslenzku nýlendunni lengi fram
hjá húsi hans. Áttu landar oft at-
hvarf hjá honum fyrstu árin og
undu sér vel hjá þeim hjónum, þvi
þau tóku þeim æfinlega opnum örm-
um, svo gestunum fanst þeir vera
þar heima hjá sér. Er lítill vafi á,
að ættarmótið og skyldleika kendin
forna, áttu þar dýpstu ræturnar að