Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1952, Qupperneq 101

I þorpinu
81
nú að íslendingar megi rétt eins vel
þiggja þetta, þegar það fæst, eins og
einhverjir aðrir fái það, hélt hann
áfram. Það er öllum leyfilegt að
bjarga sér í þessu frjálsa landi.
Þetta gera engar nánasir — þið gáið
að því — að víkja manni svona lag-
ie§a) fyrir utan aðra glaðningu. Og
nú mælist ég til þess að þið hrópið
allir húrra fyrir honum Jóni.
Svo ráku allir upp þrefalt húrraóp.
Pétur hélt hingað og þangað lang-
ar og hvassar eggjunarræður. Skor-
aði hann á alla þá, sem virtu sann-
leik og réttsýni einhvers, að leggjast
á eitt og kjósa Eirík. Þeim lægi nú
Hfið á að koma honum á þing. Það
væri svo mikið af svikum og ódreng-
skap í þessu landi, að undrum sætti,
°g með því að lofa slíku að dafna í
næði, yxi það manni yfir höfuð.
■Pessi partur landsins hefði altaf ver-
ið afskiftur. Aldrei að heita mætti
nokkuð gert til þess að gjöra hann
Hyggilegri. Enginn væri líklegri en
Eiríkur til að uppræta innlenda ill-
gresið.
Plogið hafði það fyrir, að Pétur
Va2ri að þessum fagurgala bara til
^nálamynda. Hann vissi, að það yrði
^agt honum út til minkunar, ef hann
sÝndi ekki einhvern lit á því, að
Hytja mál Eiríks á fundum, þar sem
allir vissu að Eiríkur hafði reynst
honum svo vel, en í rauninni sæi
Hann eftir því, að hafa ekki sjálfur
sótt um stöðuna. Og ráðabruggið,
narkið og hávaðinn, ysinn og vastrið
fór vaxandi eftir því sem á leið og
nær færðist kosningadeginum, og
stundum enduðuðu dagarnir í fylliríi
°g áflogum.
☆
Kosningu var lokið. Eiríkur beið
ósigur. Jón var kosinn með miklum
meirihluta atkvæða.
Alt datt í dúnalogn. Það var líkt
og þorpið gengi til hvíldar eins og
þreyttur maður að loknu erfiði. Og
það var eins og Eiríkur hefði sokkið
niðúr í jörðina. Enginn varð hans var
um nokkurn tíma. En þegar hann
svo fór að sjást aftur á ferli, var
eins og hann forðaðist að verða á
vegi nokkurs manns. Hann dvaldi
lengst um heima hjá Pétri, þungur í
skapi yfir úrslitunum. Hann brann
af hatri og fyrirlitningu til allra
manna nema Péturs. Auðvitað var
það nú samt Pétur og enginn annar,
sem hvatti hann til að leggja út í
þetta. Það sem honum sveið allra
sárast var það, að þeir skyldu hafa
fengið færi á því að lítilsvirða hann,
sýna það svona opinberlega, að þeir
möttu Jón meira en hann, annan
eins aula, sem varla kunni að pára
nafnið sitt. Það var meira en lítið
niðurlægjandi fyrir hann þetta. Svo
sá hann ekki betur en að kosningin
hefði unnist með svikum og mútum,
— enginn hefði haft sjálfstæða skoð-
un og allir væru heiglar og varmenni
í þokkabót. í þetta hafði hann lagt
tíma og peninga, sem hann þó mátti
ekki missa, og í staðinn beðið þessa
óvirðing. Og stóra geðið ólgaði og
svall, en hatrið funaði og brann. Það
sveið í kringum hann stóran, svartan
blett, og í honum miðjum stóðu þeir
Pétur og hann. Eini maðurinn, sem
treystandi var, var Pétur. Og það
var af því, að Pétur hafði álit á
honum og sá hæfileika hans, að hann
hafði komið honum af stað út í þessa
kosningahríð. Hann var sannfærður
um það, að hann vildi sér vel.