Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1952, Qupperneq 102

82
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
Einhvern veginn komst hann að
því, að fólk var að skopast að hon-
um og tala um þingmenskuna hans.
Hann hafði orðið þess líka var, að
Pétur og hann voru hafðir í sama
númeri, þegar minst var á öfugar
skoðanir og síngirni. Honum var ó-
mögulegt að útrýma því úr huga
sér, að hann hefði orðið fyrir háðung
— hefði verið gerður að leikfangi.
Pétur reyndi að telja honum trú
um, að ekkert væri það til, sem
álitist lítilsvirðing eða háðung, ef
það stæði að einhverju leyti í sam-
bandi við pólitískar kosningar, og
eins væri með ósigur Eiríks. Þetta
sýndi bara óþroskaða hugsun fólks-
ins, og að það væri ekki ennþá búið
að opna augun fyrir því rétta. Hann
talaði mörgum fögrum orðum um
djarfmannlega framkomu Eiríks.
Sagði sér væri ekki gjarnt að hæla
mönnum að jafnaði, sízt þeim áheyr-
andi, en nú gæti hann ekki látið
það vera, því sannfæring sín byði
sér að tala svona.
Þegar á leið sumarið fór Pétur að
verða þess var, að Eiríkur fór að
verða fálátari við hann en áður.
Hann fór að fara tímunum saman
einförum. Og þegar Pétur fór að
hnýsast eftir því, hvað hann væri
að fara, sagðist Eiríkur ganga þetta
sér til heilsubótar og kvartaði undan
meltingarleysi.
Það var eitt kvöld að Eiríkur var
á gangi úti í skógi, að hann sá tvo
menn skamt frá sér, og er þeir komu
auga á hann, benti annar þeirra á
hann, og honum heyrðist hann
segja: Þarna kemur þá þingmaður-
inn, og svo hlógu þeir báðir. Eiríkur
krepti hnefana án þess að hann tæki
eftir því og það sló út um hann
köldum svita. Hann fór leiðar sinn-
ar og sagði ekki orð. Svo kom hann
að fossinum, því þangað var förinni
heitið. Hann var hár og vatnsmikill,
féll í einu lagi beint niður af hamra-
brúninni, eins og ógurlega breið og
þykk snjóhvít voð væri breidd
framan á bergið. Úðinn reis upp í
gráum mökkum, sem teygðu úr sér
í golunni og stóðu svo eins og stál-
gráar súlur upp úr gljúfrinu.
Eiríkur settist niður og blés mæði-
lega. Hann horfði stöðugt á foss-
fallið. En hvað hann var líkur foss-
inum heima, þar sem ástmey hans
og hann kvöddust í síðasta sinn, —•
þar sem hann sá hana síðast. Og nú
rann upp fyrir honum Júnínóttin
bjarta og blælygna, sem var svo ó-
umræðilega auðug af sorg og ófar-
sæld. Og kveðjan barst nú aftur til
hans í fossniðinum. Vertu sæll!
Vertu sæll! Hann hafði altaf munað
eftir henni, en nú fanst honum
ómur þessara orða nístast í gegnum
sig með eins miklum sársauka, eins
og þegar hann heyrði þau fyrst. Og
hvítlöðrandi straumurinn steyptist
óaflátandi niður fyrir hamarinn með
svo miklum þunga, að jörðin skalf-
Fossinn hafði aldrei átt á bak að sjá
vinum sínum. Hann var stór og vold-
ugur strax í æsku og lagði undir sig
alla lækina þar í nánd og tróð sér
braut í hamrana fyrir löngu síðan.
Og Eiríkur öfundaði hann. í honum
sá hann valdið og kraftinn. Hann
hafði líka ætlað sér að leggja undir
sig strauma og troða sér braut 1
hamra erfiðleikanna. Hann hafði
ætlað sér að verða stór og sigra-
Og hann hafði átt sér vonir, en mist
þær. Þær höfðu nú kvatt hann til