Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1952, Side 113

afmæliskveðja
93
Hlutskifti Páls hefir verið, að
vinna meðal enskumælandi manna
lengst ævinnar, að því er atvinnu
snertir. Og starfið var tölur, dálkar
°g reikningar. Til þess að þorna ekki
UPP í svona starfi velur fólk sér
vanalega eitthvert móteitur. Það er
nu líklega ekki sem heppilegast
orð — enskurinn kallar það Hobby.
Skáldskapurinn var Páli og er þetta
ttióteitur. Aðeins eitt er við þetta
aS athuga. Ljóðadísin var fyrir
löngu orðin ástmey hans, áður en
hann komst í tæri við frú Stærð-
fræði. Hún kom með honum að
heiman, átján ára drengnum, og þau
hafa hvorugt af öðru slept síðan.
Páll hefir alla ævi ort fyrir innri
Þörf. Reyndar gera öll sönn skáld
Það, að minsta kosti í fyrstu. Eng-
inn yrkir með það á bak við eyrað,
að verða frægur, enda þótt sumra
verði það hlutskiftið fyr eða síðar.
Páll hefir gefið út tvær ljóðabæk-
Ur- Hin fyrri, Norður-Reykir, var
Pfentuð árið 1936, en hin síðari,
Skilarétt, ellefu árum síðar, eða árið
^47. En eins og oftast brennur við,
er ekki nærri alt í þeim sem hann
hafði kveðið fram að þeim tíma.
Síðan bækurnar komu út hefir
areiðanlega bætst við efni í þriðja
indi. Ég hefi svo oft staglast á því,
að ég er orðinn nærri svartur í
frarnan, að sé einhver höfundur þess
Jlrði, að sumt af verkum hans komi
^rir almennings sjónir, þá séu
einnig fuu líkindi til, að hitt, sem
6 tir varð, sé það einnig. Fátt er
^reira ergjandi og ófullnægjandi, en
f hafa þag a vitund sinni, að stung-
1 hafi verið undir stól um aldur og
*vi ýmsu því, er maður ef til vill
§lrntist mest að sjá.
Oft hefir það heyrst, að þótt öll
eða mest-öll okkar viðleitni hér
hyrfi í sjó glötunarinnar, væri lítill
skaði skeður, því svo fátt af því sé
svo frumlegt, að það ekki minni á
það, sem á undan er gengið. Þeim,
er svo tala eða hugsa, vildi ég ráð-
leggja það eitt, að lesa á ný bók
Prédikarans. Hún er að vísu heim-
speki gamals manns, sem alt hefir
reynt og séð og orðið leiður á því,
en hann hikar ekki við að fullyrða:
Ekkert er nýtt undir sólinni.
Skömmu eftir að við hjónin höfð-
um fengið okkur samastað í þessari
borg nokkru eftir aldamótin, skeði
sá undarlegi atburður, að þrír ó-
kvæntir bræður þustu einn góðan
veðurdag inn á heimili okkar og
heimtuðu af okkur mötuneyti. Þetta
voru þeir Borgfirðingarnir Jónas,
Páll og Kristján. Heimilisvist þeirra
stóð að vísu ekki til margra ára,
því áður langt um liði kvæntust þeir
allir, einn af öðrum. Þá var oft
glatt á hjalla, þótt erfiður reyndist
stundum róðurinn. Allir ortu, flestir
sungu og að mista kosti einn lék af
list á hljóðfæri.
Upp frá þessu hélst óslitinn kunn-
ingsskapur og vinátta með þessum
fjölskyldum meðan líf og heilsa
entist. Við Páll stöndum nú tveir
eftir af þeim hóp, ef til vill ekki
langt frá vaðinu af eyraroddanum
undan svarta bakkanum. En Páll var
svo lánsamur að kvongast frænku
minni, einni af þessum elskulegu
austfirsku stúlkum, sem hvergi áttu
sér jafningja í víðri veröld. Hún
stendur enn við hlið hans; og á
meðan svo er, þarf hann ekki að
æðrast, þó kvöldskuggarnir lengist.