Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1952, Blaðsíða 117

mngtíðindi
97
fræ'Öingar. Þau teljast nú vart gestir
iengur, þar sem þau komu til langdvalar.
ViS fögnuöum komu þeirra og vonum, aÖ
Þeim lltSi vel hér á metSal okkar.
Þá kom ungur læknir frá íslandi til
framhaldsnáms, Dr. Stefán Björnsson.
Hann stundar nám viö læknaskólann, en
starfar þar aö auki sem læknir á Almenna
sjúkrahúsinu hér 1 borg. Hann getur tæp-
ast kallast gestur, því nú fer hann aö verða
heimamaður og einn af okkur. Ég óska
honum llka alls hins bezta og vona að
hann kunni vel við sig hér.
Þá vil ég næst nefna Pál ísólfsson organ-
teikara dómkirkjunnar I Reykjavík og frú
hans, sem félaginu tókst að fá hingað I
haust. Það var að tilhlutan stjórnarnefnd-
arinnar að Dr. Páll og frú hans komu til
Winnipeg. Þau voru á ferð I Bandaríkjun-
um þegar nefndin gekst I það að fá þau
hingað norður með þeim árangri að Is-
'endingum hér I Winnipeg veittist það
fwkifseri, sem suma þeirra haföi aldrei
^reymt um að þeim gæfist, að hlusta á
aðaltónsnilling íslands, sem uppi er á vorri
tið. Við vorum svo heppnir að geta fengið
^Vestminster kirkjuna, þar sem nýbúið var
að gera við pipuorgelið, svo að það teist
nú vera það fullkomnasta og bezta I Vestur
Canada. pað var mikil fagnaðarstund.
Hr. Páll Isólfsson og frú brugðu sér
norður til Gimli og hittu þar gamla fólkið
á Betel. Var það mikil gleðistund fyrir
ntig að geta farið þá ferð með þeim, og
Bvo að vera gestur hjá sóknarprestinum á
Himli, séra Haraldi Sigmar á eftir. Dr.
Ball og frú hans eignuðust marga vini hér
Pö að dvöl þeirra hér væri alt of stutt.
hneigist til að segja eins og maður
ninn — ag þg ag nefndin hefði ekkert
annað gert á árinu en það að fá Dr. Pál
°S frú hans norður til Winnipeg, þá mætti
®eSja, að hún hefði gert skyldu sína fyrir
sn>nband við ísland
Við komu hvers manns eða konu frá
slandi — 0g við ferð hvers manns eða
°»u héðan til íslands, styrkjast böndin
Vl6 ættlandið.
Það er ekki annað hægt að segja, en að
b°ndin hafi styrktzt við komu manna eins
ic'Dr- Páls Isólfssonar, Próf. Finnboga
g ^“hiundssonar, Dr. Áskells Löve, Dr.
efáns Björnssonar og annara, og við
erðir manna og kvenna héðan til Islands.
vu vil ðg leyfa mér að minnast þess, að
\"rn Islands hefir séð sér fært að heiðra
okkra menn hér vestra með því að veita
ori01 ilei6ursmerki — riddarakross Fálka-
unnar. Meðal þeirra er bæjarstjóri
^fhnlibæjar, Bjarni Egilson, Dr. P. H. T.
ff,i°rl^kson °S éS sem forseti Þjóðræknis-
ogsins; fleiri kunna að hafa hlotið
þessa sæmd, þó mér sé ekki kunnugt um
nöfn þeirra I svipinn.
Þetta eru alt liðir I sambandi okkar við
tsland, og ekki er annað hægt að segja, en
að það samband sé sterkt, trygt og órjúfan
legt. Það eru margir góðir menn beggja
megin hafsins, sem mikinn áhuga hafa
fyrir því að viðhalda sambandinu og varð-
veita það á ailan hátt. Þetta sést meðal
annars af því, að stjórn íslands sá sér fært
I fyrra'að leggja fram tillag I háskólasjóð-
inn honum til eflingar og stuðnings.
Samböndin milli Austur- og Vestur-ís-
lendinga eru traust og trygg. Við þurfum
engar áhyggjur að hafa út af því að þau
muni slitna I náinni framtíð.
Útgáfumál
Undir þessum lið er lítið annað að segja,
en það, sem sagt var I fyrra. Þjóðræknis-
félagið gefur út og gaf út I vetur Tlmaritið
I sama formi og vandaða frágangi og áður,
sem er ritstjóra þess, hr. Gísla Jónssyni,
aðallega að þakka. Ritið er með sömu
ágætum þetta ár eins og það áður hefir
verið og félaginu til heiðurs og sóma.
Auglýsingasöfnunin tókst með ágætum,
og betur en sumir gerðu ráð fyrir. Mrs.
Björg Einarsson sá um auglýsingasöfnun
þetta ár og vil ég fyrir hönd félagsins
þakka henni fyrir hennar ágæta starf, sem
hefir ábyrgð og mikla vinnu I för með
sér, en hún leysti það vel af hendi.
En nú vil ég enn einu sinni minna menn
á, að Tímaritið er hætt að geta borið sig.
Kostnaður á prentun, pappír og vinnu hef-
ir aukizt gífurlega á síðustu árum. Aug-
lýsingarnar hrökkva ekki tii að borga
kostnaðinn. Ég vildi að það kæmi fram
tillaga um að hækka meðlimagjaldið, sem
við, sóma okkar vegna sem Islendingar,
og ef að mál okkar eru nokkurs virði,
ætti elcki að vera minna en fimm dollarar
á ári. Og þó að við borguðum annan doll-
ar I viðbót fyrir ritið, væri það engan veg-
inn of mikið, ef að okkur er ant um þau
mál, sem Þjóðræknisfélagið vinnur að og
styður. Mér finst og hefir lengi fundist
sá maður nokkuð lélegur þjóðræknismað-
ur, sem miðar þjóðrækni slna við eina doll-
arinn á árinu, er hann borgar til þess að
geta kallast meðlimur Þjóðræknisfélags-
ins og fá svo ritið I viðbót, sem er I sjálfu
sér, þegar á allt er litið, ekki minna virði
en tveggja dollara.
Menn eru heimtufrekir á tíma og vinnu
stjórnarinnar, en þegar stungið er upp á
hækkun meðlimagjalds, þá er æpt á móti.
Ég verð að segja hreinskilnislega, að ég
skil ekki þann hugsunarhátt, og ég lofa
þvl, að hvort sem ég skipa embætti eða
ekki næsta ár, þá geri ég ráð fyrir að
halda áfram að leggja fram tillögur um
að hækka meðlimagjaldið til þess að það