Tónlistin - 01.06.1946, Qupperneq 47

TÓNLISTIN
45
færi, nema hvað ég hefi fengizt lítið eitt
vió gitarspíl, án þess að geta gert neitt
verulegt á því sviði. En ég söng mikið á
æskuárunum, og góðir konsertar eru enn
mín bezta skemmtun. En ég er ef til vill
nokkuð gamaldags i smekk. Nýtízku-jazz
og atonal-músík falla mér ekki vel, —
ég held eiginlega einna mest upp á Bach
og svo klassísku Wienarmeistarana, og
enda líka klassíska ítalska músík, t. d.
Verdi, sem ég met mest í því landi. En
sérstaklega kann ég að meta þjóðlög ög
á allgott safn af þeim, þó stórt sé það
ekki. — Mér þykir vænt um, hve mikið
íjör er komið í íslenzka sönglist á síð-
ari árum.
Við það að búa til lög hefi ég lítið
fengizt; samt hefi ég ekki getað látið
það vera alveg, en ekkert af þeim hefi
ég látið prenta. Menn hafa stundum verið
að eggja mig á að gefa út safn af gítar-
lögum, en ég hefi haft svo mörgu öðru
að sinna, og þar sem ég er kominn á
áttræðisaldurinn, er tæplega liklegt að ég
geti gert það úr þessu, — líka þyrfti ég
að fá aðstoð verulega söngfróðs manns.
Eg sýni ýmsum,* sem hingað koma,
„Tónlistina.“
Með vinsemd og virðingu
yðar einlægur
Sigfús Blöndal
bókavörður við konunglega
bókasafnið í Kaupm.höfn.
Herra ritstjóri!
Eg fæ ekki orða bundizt, er ég sé
síðasta tölublað „Tónlistarinnar“. Nú
dregur upp bölvæna bliku í „norðri og
niðri“, eða hvort er sem mér skilst, að
nú eigi að fara að bola forstöðumanni
ritsins og snillipenna hans frá þessu okk-
ar hjartfólgna tímariti. Eða hví van-
prýða „þremenningarnir“ í hinni nýbök-
uðu „ritnefnd“ kápuna á þessu riti með
því að hola þar niður ótímabærri aðvör-
unarklausu til lesenda viðvíkjandi algjöru
ábyrgðarleysi þeirra á hefti þessu? Álíta
þeir okkur svo sljóa og glámskyggna, að
okkur sé það ekki ljóst að ritnefnd, sem
er dubbuð upp 24. marz 1946, ber enga
ábyrgð á og getur hvorki samþykkt né
„ósamþykkt" 3.—4. tölublað árgangs
1945?! Hitt er svo annað mál, hvort við
lesendur sumir hverjir úti á landsbyggðr
inni erum nokkuð ánægðir með að kynm
ast slíkri ritnefndarnefnu, sem. byrjar
svona laglega og virðist beinlínis vera seft
til höfuðs einum manni, sem mest hefir
haldið ritinu uppi og skrifað mest. og
bezt i það hingað til, því að enga hneyksl-
unarhellu sjáum við í hefti þessu, þótt
sannleikans brandi sé þar sumsstaðar
veifað, en þó með góÖgirni og sanngirni.
Ég kem hvergi auga á persónulegar ó-
hróðursárásir á menn, en aðeins deilt á
„afrek“ sumra manna, og fara þar þeir
menn með pennann, sem ég álit að sé
hægt að treysta að drengskap, þekkingu
og ritleikni.
Ég býst við að kaupendum „Tónlist-
arinnar" fækki drjúgum, ef meiningin
er sú í framtíðinni, að fara e.igi franf
á ritinu einstrengingsleg ritsko'ðun, eins
og tíðkast á sendibréfum landa í milli
á styrjaldartímum. Nei, við lesendur rits-
ins heimtum að fá áfram að heyra hisp-
urslausa dóma og ósveipuð mál um
starfsháttu og getu ýmissa tónlistarmanna
og um öll málefni, sem eitthvað varða
tónlistarunnendur.
Ég álít það illa farið, að lesendur (eða
fastir kaupendur) hafi engan atkvæðis-
rétt við kosningu ritnefndar, og á ég
þar við að hver einstakur kaupandi hafi
eitt atkvæði, hvort sem hann kaupir eitt
eða fleiri eintök, svo að útilokað yrði
að samvizkusnauðir peningamenn gætu
ráðið atkvæðaniðurstöðu með því að
kaupa upp meginhluta af upplagi kosninga
tölublaðs, ef svo mætti að orði komast.
Reyndar erum við allflestir „utanreykja-
vikurlesendur“ utan við F.l.T. (Félag
íslenzkra tónlistarmanna) og uppfyllum
sjálfsagt ekki lágmarksskilyrði til þess
að teljast gjaldgengir eða liðtækir þar,
jafnvel þótt um kirkjuorganista sé að
ræða, sem sumir hverjir hafa starfað
fjölda ára við kirkjur og einnig lagt
stund á kórstarfsemi. (Ég hefi ekki séð
lög F.f.T. og er því ekki kunnugt um