Tónlistin - 01.06.1946, Qupperneq 48

46
TÓNLISTIN
IIMGI T. LÁRUSSOIM TÓIMSKÁLD
ísland hefir ekki enn lifaÖ þaÖ, aÖ
verða auÖugt aÖ skapandi kröftum tóns-
ins. Orðsins fimi hefir löngum verið
helzta viÖfangsefni okkar, svo að jafn-
vel sagnfræðingum okkar og bókmennta-
fræÖingum hefir þótt nóg um einhæfa
dýrkun ritlistarinnar. ÞaÖ er því tvöfalt
tilefni til þess að hvíla augað viÖ stórt
skarð, er rofið hefir verið i fáskipaða
fylkingu þeirra, er betur flestum öðr-
um kunnu að leggja lag sitt við orð og
tóna. Hvert einasta fráfall slíkra manna
er hvassróma áskorun um að hefja aft-
ur merkið, þar sem niður féll það, og
lyfta því hærra og bera það lengra fram.
Ingi T. Lárusson átti því sjaldgæfa
láni að fagna, að verða óskabarn þjóð-
ar sinnar. Söngvasál hans sveif yfir hverj-
um búandbæ sveitarinnar á bernskuár-
um mínum, svo að gleði og hrifning
streymdi frá fólki og öllu umhverfi, er
hljómar Inga bárust hlustfúsum eyrum.
Ingi naut aldrei opinberra lofsyrða, enda
var nafni hans ekki á loft haldið. Samt
sem áður skipaði hann sérstakan virð-
ingarsess meðal alls þorra manna, ein-
ungis vegna þriggja laga, sem hvert
mannsbarn kunni og unni, „Ó, blessuð
vertu sumarsól“, „Ég bið að heilsa“ og
„í svanalíki“. Og þessi þrjú litlu lög
hafa að sínu leyti eflaust skapað eins
mikla ánægju hjá okkur eins og þrjár
symfóníur eftir Beethoven í heimalandi
takmarkanir fyrir upptöku í félagið.) Hitt
er svo annað mál, að mér finnst heppi-
legra að „Tónlistin" sé málgagn allra tón-
listarunnenda, sem sýna frú Musica þó
þann kærleiksvott að gerast áskrifendur
að ritinu, en sé ekki eingöngu ætlað til-
tölulega fámennum hóp meðlima F.I.T.
Með þökk fyrir birtinguna.
Skarphéðinn Þorkelsson
Höfn í Hornafirði.
hans, því að einstaklingsnautn og list-
þróun er sitt hvað.
Listgáfa Inga Lárussonar kom mjög
snemma í ljós, og mun hann á sínum
tíma hafa leitað til Alþingis um stuðn-
ing til tónlistarnáms. Listin þótti þá ekki
vænleg til þjóðhagslegrar viðreisnar, svo
að málalokin urðu neikvæð. Ingi hélt því
kyrru fyrir og fór hvergi utan. Sterk
bönd tengdu hann ávallt við land sitt, og
hefi ég aldrei hitt neinn íslenzkan tón-
listarmanna, sem ég fann að elskaði þjóð
sína eins innilega og hann. Hann harm-
aði það, að íslendingar virtust vera hætt-
ir að yrkja brennandi ættjarðarkvæði,
og þar með yrði einnig tónskáldunum
tregt að hræra tóna sína. En samt trúði
hann á voldugt, hreint og bjart og sterkt
ísland, er um síðir risi upp til fullkom-
innar meðvitundar um óþrotlegt afl sitt
og auðlegð til anda og handa. I þeirri
trú sinni hvarf Ingi sjónum okkar. Og
þessvegna fá lög hans aukið gildi og
veita nýja sönnun fyrir því, að list og
þjóðerni fróvga hvort annað. List Inga
Lárussonar og ættjarðarást munu lifa
svo lengi sem söngur og þjóðrækt verða
stunduð á okkar landi.
Vesfmannaeyjar
Síðastliðinn vetur efndi Karlakór Vest-
mananeyja til samsöngs í samkomuhús-
inu undir stjórn söngstjóra síns, Ragn-
ars G. Jónssonar. Á söngskránni voru
12 lög eftir innlenda og erlenda höfunda.
Húsið var þéttskipað áhorfendum, sem
tóku söngnum með ágætum, og varð kór-
inn að syngja mörg aukalög. í Karla-
kór Vestmannaeyja eru 35 menn, og var
hann stofnaður 1941.