Bændablaðið - 09.08.2012, Blaðsíða 37

„Alltaf jafn gaman að syngja á S
ögu“
Ragnar Bjarnason var hljómsveitarstjóri í Súlnasal Hótel Sögu í nítján ár og segir að sér hafi allt þótt
jafn gaman að syngja þar. Ferill hans hófst 1964 með hljómsveit Svavars Gests en margir landsþekktir
tónlistarmenn hafa spilað með Ragnari á margskonar skemmtunum.
„Ég bjó í Danmörku í tæp tvö ár og
spilaði með ýmsum hljómsveitum
í Skandinavíu. Einn daginn var ég
á leiðinni til umboðsmannsins til
að skoða tveggja ára samning sem
okkur hljómsveitinni sem ég var í
stóð til boða og gerði ráð fyrir að við
ferðuðumst um Evrópu, Suður-Ameríku
og Vestur-Indíur og spiluðum þar.
Ég var nýbúinn að kynnast konunni
á þessum tíma og satt best að segja
ekkert spenntur fyrir samningnum. Í
því sem ég er að fara út úr dyrunum
réttir konan mér bréf, sem reynist vera
frá Svavari Gests. Ég hafði unnið með
Svavari áður en ég fór út og í bréfinu
segist hann vera að snúa sér alfarið að
hljómplötuútgáfu og að hann langi að
enda síðasta árið sitt á Sögu með mér
og Ellý Vilhjálms. Konráð Guðmunds-
son, hótelstjóri á Sögu, hafði á sínum
tíma ráðið Hljómsveit Svavars Gests til
að spila í Súlnasalnum. Eftir að Svavar
hætti buðu Konráð og Svavar mér að
taka við, sem ég gerði og stofnaði þar
með fyrstu hljómsveitina mína,“ segir
Ragnar.
Miðja skemmtanalífsins
Ragnar segist hafa spilað á Sögu með
eigin hljómsveit í nítján vetur en
aldrei á sumrin. „Blessaður vertu, Saga
er æðislegur staður og frábært að syngja
þar. Strákarnir í hljómsveitunum, söng-
konurnar og starfsfólkið hafa verið svo
skemmtileg og alltaf líf í tuskunum.
Súlnasalurinn var miðja skemmtana-
lífsins í Reykjavík og það má segja að
flest sem gerðist í bænum hafi gerst á
Sögu. Við spiluðum á allskonar böllum
og skemmtunum og lögðum okkur alltaf
alla fram. Dansskólar Hermanns Ragnars
og Heiðars Ástvaldssonar héldu reglu-
lega rosalega flottar dansskemmtanir
hérna og skemmtanirnar sem ferðaskrif-
stofurnar héldu voru einstakar.
Nýársfagnaðurinn á Sögu var líklega með
allra flottustu skemmtunum sem haldnar
hafa verið á Íslandi og með ólíkindum
glæsilegur. Konráð lét til dæmis fljúga
inn jarðarberjum sérstaklega fyrir nýárs-
böllin og einu sinni réði hann danska
desertmeistara til að skreyta sal
og hreinlega breyta honum í eftirréttasal.
Barnaböllin og jólatrésskemmtanirnar
á Sögu voru líka mjög vinsæl á tímabili
og við spiluðum líka á þeim.“
Rakarasúla sem hávaðamælir
„Konráð Guðmundsson var hótelstjóri
á Sögu allan þann tíma sem ég var þar.
Hann hugsaði um staðinn eins og
ungbarn og lagði sig allan fram um
að gera Hótel Sögu sem glæsilegasta.
Hljómsveitin spilaði söngleikjatón-
list fyrir matargesti en þegar leið
á kvöldið kom fyrir að hótelgestir
kvörtuðu undan hávaða. Styrkurinn
í okkur var þó einungis brot af því
sem er hjá hljómsveitum í dag. Til
að leysa þetta keypti Konráð eins
konar hávaðamæli, sem leit út eins
og rakarasúla. Súlan var svo tengd
í græjurnar og ef tónlistin fór yfir
ákveðin mörk sló hún út magnar-
anum.
Satt best að segja vissi Konráð allt
sem gerðist á Sögu á meðan hann
sá um reksturinn. Yndislegur en um
leið ákveðinn yfirmaður sem lét
fólk vinna. Ég notaði hávaðamælinn
mikið á barnaböllunum, lét krakkana
koma upp að sviðinu og öskra þar til
hann sló út og þeim þótti það mjög
gaman.
Eftir að barnaböllin hættu fékk ég Jón
bassa til að taka súluna úr sambandi,
þannig að hún slægi ekki magnar-
anum út en virkaði að öðru leyti. Ég
var svakalega lukkulegur með þetta
og fannst mér loksins hafa tekist að
leika á Konna.
Ég hitti Konna fyrir nokkrum árum og
sagði grobbinn við hann að nú ætlaði
ég að segja honum eitt sem hann vissi
ekki og ég hefði getað trixað hann á.
Hann leit á mig hlæjandi og spurði
hvort ég ætti við súluna. Hann vissi
það þá allan tímann, alveg eins og allt
annað sem átti sér stað í húsinu.“
Raflost eftir ball
Að sögn Ragnars var hann einu sinni
hætt kominn eftir raflost sem hann
fékk eftir skemmtun í Súlnasalnum.
„Ég spilaði á víbrafón og eitthvert
vesen var með „pluggið“ á honum.
Einu sinni eftir ball var ég að taka
saman, hélt um míkrafónstatíf og greip
víbrafóninn og vissi ekki fyrr en það
leiddi allt í gegnum mig. Ég stóð stífur
á sviðinu og gat mig hvorki hreyft né
öskrað. Sem betur fer hafði Karl Möller
gleymt töskunni sinni og sá mig þegar
hann kom aftur að sækja hana og gat
kippt dótinu úr sambandi. Annars veit
ég ekki hvernig hefði farið.“
„Viltu dimma ljósin!“
Ragnar segir mikið af erlendum
skemmtikröftum hafa skemmt á Sögu.
„Einu sinni kom hingað kvenkyns
dansari sem átti að vera mjög glæsi-
leg. Ég sá mynd af henni og verð að
viðurkenna að hún leit vel út. Jæja,
það er búið að selja atriðið inn á
hótelið og sjóið að byrja, þegar um-
boðsmaðurinn kemur til mín og biður
mig um að dimma ljósin. Ég hváði og
spurði hvort það væri ekki frekar rétt
að setja á hana kastara, en hann vildi
það ekki. Ég minnkaði ljósið en hann
bað mig um að dimma aðeins meira.
Þegar dívan kom inn á sviðið reyndist
hún vera fimmtíu og fimm ára og
þokkalega íturvaxin, myndin var þá
þrjátíu og fimm ára gömul.“
Fastir menn og mannabreytingar
„Þrátt fyrir að margir í hljómsveit-
inni hafi spilað með mér lengi voru
töluverðar mannabreytingar í gegnum
tíðina. Stefán Jóhannsson trommari
spilaði með mér í fimmtán ár, Karl
Möller og Jón bassi voru líka lengi
með mér en aðrir skemur. Þuríður
Sigurðardóttir söng með okkur um
tíma og Eyþór Stefánsson lagði á sig að
fljúga heim um helgar og spila þegar
hann var í námi í Noregi.“
Ragnar segir að þeir hafi spilað
allar gerðir af tónlist; rokk, bítla-
lög, klassík, dinner og söngleikja-
tónlist. „Við reyndum að fylgjast með
tíðarandanum og æfðum vel tvisvar
til þrisvar í viku í Súlnasalnum. Ætli
þetta hafi ekki verið fjórar eða fimm
tegundir af hljómsveitum sem spiluðu
með mér, klassi yfir þeim öllum og
ekkert vesen,“ segir Ragnar Bjarnason
söngvari að lokum.