Fréttatíminn - 21.01.2011, Qupperneq 29

„Fólki fannst svolítið spes í Danmörku
hve ungir foreldrar við vorum. Það átti
líka við í skólanum þegar ég komst inn í
læknanámið. Ég las undrunina úr augna-
ráðinu þegar það vissi af Huldu. Samt eru
Danir í læknisfræði frekar ungir þegar
þeir eignast börn því að þeir vita að vaktir
og viðbjóður taka við að námi loknu og
þeir geta ekki verið sínir eigin herrar
lengur.“
Stefnir út á nýjan leik
Tími Svölu og barnanna hér heima hefur
ekki slökkt löngunina til að búa úti í
löndum. „Ég hef ekki alltaf verið mikil
ævintýramanneskja en er það núna. Ég
hafði sem betur fer enga útþrá þegar ég
varð móðir svona ung – sem ég fagna, því
það hefði ekki verið gott að vera tryllt af
útþrá þá,“ segir hún. „Núna er ég tíma-
bundið hérna heima og mér finnst ég ekki
hitta fólkið mitt neitt oftar en þegar ég bjó
úti og kom heim á sumrin og um jól. Hér
pukrast allir í sínu horni en áður en ég
flutti út var ég náttúrlega í háskólanámi
eins og vinir mínir og tími hvers og eins
ekki eins pakkaður – heldur lífið létt,“
segir hún.
„Vinkona mín hafði sagt mér að sam-
gangur vina og ættingja væri svona lítill
en ég hafði enga trú á að þetta ætti við
um mig; en jú, tíminn líður hjá. Allt í einu
eru liðnir fjórir mánuðir og maður hefur
engan hitt.“ Svala sér því enga vankanta
á að búa úti. „En ég enda á Íslandi, það er
ekki spurning.“
Heilsan skiptir máli og það vita þau
Svala og Róbert bæði. „Ég stæði ekki
upprétt ef ég stundaði ekki leikfimi. Ég
verð því oft að setja leikfimina í fyrsta
sæti því gerði ég það ekki, gæti ég ekki
sinnt börnunum. Bakið brestur,“ segir
Svala sem stundaði fimleika frá ungaaldri.
Spurð hvort þau verði þá bundin ræktinni
alla tíð til að bæta fyrir slit á líkamanum
eftir íþróttaferilinn segist hún trúa því að
aðstaða handboltamanna, eins og annarra
íþróttamanna, hafi breyst. Vel sé hugsað
um heilsu þeirra, þeir lyfti og fái nudd og
sjúkraþjálfun meðfram iðkuninni.
„Þeir verða ekki með eins ónýt hné
og axlir og kynslóðin á undan sem öll er
bækluð eftir ferilinn. Pottþétt ekki. Enda
var sú kynslóð í fullri vinnu með íþróttinni
og komst ekkert í þjálfun meðfram henni,“
segir hún. „Ég vona það alla vega því
maður fær víst bara einn kropp og það er
ekki hægt að fá nýja liðþófa í hné og axlir,
aðeins gerviliði.“ En styttist ekki í íþrótta-
ferli Róberts og hvað tekur þá við? „Hann
er þrítugur núna, hefur klárað stúdents-
prófið og hóf viðskiptafræði í Árósum,
en prófin voru á sama tíma og landsliðið
spilar. Hann sló því náminu á frest. Ætli
ég verði nú ekki bara fyrirvinnan á meðan
hann ákveður hvað hann vill verða þegar
hann verður stór.“
Margra mánaða fjarvera
Svala þarf að vinna eitt ár sem kandídat
til þess að fá læknisleyfi á EES-svæðinu.
Hún er að klára sjötta mánuðinn hér
heima. „Ég ætla að verða heimilislæknir.
Ég hef alltaf ætlað mér það. Ég tel það eitt
erfiðasta fagið innan læknastéttarinnar.
Heimilislæknir þarf að vita svo gott sem
allt. Áður en ég hóf námið hélt ég að heim-
ilislæknir þyrfti aðeins að vita smá um allt
sem snýr að sjúkdómseinkennum en mér
liði ekki vel með það. Heimilislæknar hitta
alla, allt frá krílum til eldri borgara, þeir
fást við sálræna og líkamlega kvilla – alla
flóruna. Það gerir fagið svo spennandi,“
segir hún.
„Heimilislæknar eru kannski ekki hátt
skrifaðar hér heima en það eru þeir í
Danmörku. Þar segja margir sem velja að
vera heimilislæknar að þeir geri það vegna
góðra launa. Þannig er það ekki hér. Hér
flýja heimilislæknar til Svíþjóðar, já eða
fara þangað sem verktakar í tvær vikur
og fá laun sem jafnast á við eins til tveggja
mánaða vinnu hér.“
Svala og Róbert eru hvort í sínu horni
um þessar mundir. Á meðan hann starfar
sem atvinnumaður og býr einn í Heidel-
berg sinnir hún náminu og börnunum
þremur hér heima. Svala segir fjarbúðina
mun erfiðari fyrir hann en sig. „Það er
svo mikið að gera hjá mér og ég hef alla í
kringum mig. Ég drösla öllu liðinu í búð,
ræktina og skóla á meðan hann er einn og
hefur bæði meiri tíma og fleiri að sakna.
Ég hef lítið getað heimsótt hann síðustu
mánuði; eina helgi í október og aðra í
desember. Hann sá ekki börnin frá 20. júlí
til 20. október og hann varði jólunum með
Ólafi Stefánssyni og fjölskyldu hans. Þetta
voru Skype-jól,“ segir Svala og þakkar
fyrir hve samheldnin meðal íslensku
handboltamannanna sé mikil úti, en fyrir
þennan vetur spilaði Snorri Steinn Guð-
jónsson með Rhein-Neckar Löwen ásamt
þeim Guðjóni Val Sigurðssyni, Róbert og
Ólafi en Guðmundur Guðmundsson þjálfar
liðið. Snorri Steinn, einn besti vinur Ró-
berts, flutti sig um set til Danmerkur fyrir
þetta tímabil og spilar nú með AG Køben-
havn, en sami eigandi er að liðunum. „Það
ná allir svo vel saman. Líka við konurnar.
Við erum margar góðar vinkonur,“ segir
hún og hlakkar til að hitta vinina og sam-
eina fjölskylduna að nýju.
Fjarbúið ekki alslæm
„Yngri börnin gera sér ekki alveg grein
fyrir aðstæðunum. Þau eru nú ekkert að
spá í hvort við séum skilin af því að við
búum í fjarbúð, heldur vita að hann er að
keppa í Þýskalandi og kemur annað slag-
ið. Þau pældu til dæmis lítið í því að pabba
vantaði um jólin. Hann kom þegar jólin
voru búin og þá var nú gaman. Ég hugga
mig við það að þau séu svo lítil að þau eigi
ekkert eftir að muna eftir þessum tíma;
þótt Birtu rámi hugsanlega í hann seinna
meir enda er hún mikil pabbastelpa. Áður
en við fluttum heim í sumar var rétt eins
og hún fyndi á sér hvað væri í vændum.
Hún var mjög erfið við pabba sinn í um
þrjár vikur fyrir heimferðina. Það var rétt
eins og hún væri að brynja sig gegn því að
verja svo litlum tíma með honum.“
En fjarbúðin er þó ekki alslæm að mati
Svölu. „Nei, nei, maður fattar hvað maður
á og hve heppin ég er. Það er því oft gott
að fá að sakna því það að sjást á hverjum
degi á Skype er ekki það sama og að hitt-
ast á hverjum degi. En það breytist nú
þegar við flytjum aftur út.“
Ég hef lítið getað heimsótt hann síðustu mánuði; eina helgi í
október og aðra í desember. Hann sá ekki börnin frá 20. júlí
til 20. október og hann varði jólunum með Ólafi Stefánssyni
og fjölskyldu hans. Þetta voru Skype-jól.
Gunnhildur Arna
Gunnarsdóttir
gag@frettatiminn.is
viðtal 29 Helgin 21.-23. janúar 2011