Kjarninn - 22.08.2013, Blaðsíða 55

Hún virkar þannig að þegar reikningur notandans hefur
verið óvirkur í ákveðinn tíma er haft samband við tengilið
sem talinn er traustur, til dæmis maka eða börn, sem fær þá
aðgang að nákvæmlega þeim upplýsingum sem sá látni hefur
ákveðið fyrir fram að hann megi sjá.
Skynsamlegast er að passa upp á stafrænar upplýsingar
sínar á sama hátt og maður gætir efnislegra hluta. Safna
saman mikilvægustu gögnum á einn eða fleiri harða diska
sem aðstandendur vita hvar eru. Lögfræðingar vestra eru svo
byrjaðir að mæla með því að í erfðaskrám verði hafðar með
upplýsingar um notandanöfn og lykilorð mikilvægustu reikn­
inga með ítarlegum leiðbeiningum um hvernig skuli farið
með slíkt. Þar getur viðkomandi tekið fram hver fái aðgang
að hverju, hverju skuli eyða og hvort hann gefi samþykki
sitt fyrir einhvers konar minningarsíðu eða ekki. Erfðaskrár
framtíðar verða því líklegast það sem mun skera úr um það
hvort okkar stafrænu sjálf öðlist framhaldslíf. Val okkar mun
snúast um hvort við viljum að minning okkar lifi í stafrænum
grunni eða verði brennd af netþjónum um aldur og ævi.
Slík þjónusta er að verða að heljarinnar viðskiptum
í Bandaríkjunum. Þar bjóða fyrirtæki á borð við Legacy
Locker upp á þjónustu sem snýst meðal annars um að halda
alveg utan um öll stafræn mál viðskiptavina sinna að þeim
látnum. Ekki hefur verið upplýst um hvort slík þjónusta sé í
burðarliðnum hérlendis.
Hversu lengi okkar stafrænu sjálf koma til með að hanga
inni á vefnum eftir að við erum farin er ómögulegt að vita.
Kannski verður framtíðarhlutverk samskiptamiðlanna einnig
að skrásetja mannkynið.
Það er engin ástæða til að ætla annað en að þess háttar
vefþjónusta sé komin til að vera. Eftirlifendur okkar fá því
tækifæri til þess að kynnast því hver og hvernig við vorum.
Þeim verða aðgengilegar upplýsingar um fjölskyldusögu
hvers einstaklings. Á sama stað verða vísbendingar um
persónuleika, skrá um félagslega hegðun og áhugasvið.
6/06 kjarninn TæKnI