Dagfari - 01.11.2007, Qupperneq 8

Hér er ekkert stríð lengur.
Ekki alvöru stríð; ekkert
blóð, engar skotgrafir,
engar sprengjudrunur,
engin skotvarnarbyrgi
eða loftvarnarflautur um nótt. Herinn,
þar sem hann er til staðar, sér aðal-
lega um að leysa úr agavandamálum
nýjustu uppreisnarkynslóðarinnar og
veitir fátækum ungmennum von um
menntun og starfsframa. Evrópa -
eða alltént vesturhluti hennar - hefur
verið svo vandlega reyrð saman með
milliríkjasamningum að það væri eins
og að skjóta sig í fótinn að lýsa stríði
á hendur öðru Evrópulandi. Þetta er
reyndar ekki rætt mikið á íslandi af
því að þar er ástríðufullum friðarsinn-
um yfirleitt álíka illa við Evrópusam-
bandið og bandaríska heimsvalda-
stefnu.
(Héðan er þó auðvitað lýst yfir stríði
en við sleppum frekar billega hvað
dauðsföll og almenna eyðileggingu
varðar, að minnsta kosti ef við miðum
við landið á hinum endanum. Nú er
ekki lengur nauðsynlegt að sjá hvít-
una í augum andstæðingsins áður en
maður drepur hann, nú er hægt að
reikna út skotmark í annarri heims-
álfu með fáeinna metra fráviki, halla
sér svo aftur á bak í stólnum og láta
sjálfstýringuna sjá um restina. Segja
menn hneykslaðir, eins og hvítan í
augum andstæðingsins hafi einhvern
tímann stöðvað bardagann.)
En hér er ekkert stríð. Þótt það sé
sífellt verið að tilkynna okkur hið
gagnstæða: að við séum stödd í miðri
ofsafenginni baráttu góðs og ills, að
andstæðingurinn láti sér ekkert íyrir
brjósti brenna, að hér sé ekki bara um
líf og dauða að ræða heldur beinlínis
stríð sem gæti tortímt hugsjónum okk-
ar, réttlætinu og bræðralaginu, því
sem átti að lifa þótt fólkið félli. Þetta
stríð hefur ekki áhrif á okkur frekar en
stríðið í írak, það er háð án þess að við
tökum eftir því, það truflar okkur ekki
við að sækja börnin í leikskólann og
elda nautahakk.
Nema stundum. Af og til brýst þetta
ósýnilega stríð vissulega inn í hvers-
dagslífið. Til að mynda þegar NATO-
Við gætum
^ allteins
sprengt okkur í
loft upp í Norrænu.
ráðstefnan var haldin í Háskólabíó og
börnin sem við sóttum á leikskólann
Hagaborg voru í skotfæri leyniskytt-
anna á þakinu á Hótel Sögu. Auk
tveggja grunnskóla - og einnar kirkju,
ef einhverjum finnst það táknrænt.
Ut á hringtorg mættu til að mótmæla
fáeinir gamlir kommúnistar, vinstri-
sinnaðir fjölskyldufeður úr hverfinu,
einn bassasöngvari og nokkrir anark-
istar með svo stóra svarta fána að það
mátti þakka fyrir að þeir rotuðu ekki
einhvern í rokinu. Við sungum Int-
ernasjónalinn, sem hvarf í vindinn,
mændum upp á hótelþakið, svo fóru
Mynd: Harpa Stefánsdóttir
allir heim nema anarkistarnir sem
héldu áfram að slást við fánann. Þetta
vakti eklci mikla athygli, enda búa ekki
allir í nágrenni við Háskólabíó, og svo
er víst flest heiðvirt fólk í vinnunni á
þessum tíma dags.
(Það er ótrúlegt hverju hægt er að
koma í gegn á réttum tíma dags, þegar
allt heiðvirt fólk er í vinnunni.)
Þetta stríð sem er háð einhvers staðar
bak við hversdaginn lætur reyndar
miklu oftar skína í tennurnar. Það
er bara eins og enginn taki eftir því
- og þó fjölgar utanlandsferðum
okkar örugglega ennþá hraðar en
heimabíóum og nettengdum sumar-
bústöðum. (Það eru ekki allir plebbar,
en flesta langar til útlanda.) Fóllc hef-
ur jú sætt sig við það áratugum saman
að mega ekki taka krossbogann sinn
með sér í millilandaflug, kjötöxina,
jarðsprengjuna eða blússlampann,
og á sama hátt virðist það bæta á
listann tannkreminu, naglaþjölinni
og varaglossinu. Það er vissulega oft
svolítið pirrandi - það vita til dærnis
allir hvernig maður á það til að svitna
í löngu flugi og þá er bagalegt að mega
hvorki hafa með sér svitalyktareyði
né ilmvatn - en það er alveg hægt
að lifa við þetta. Það er hægt að lifa
af líkamsfyluna með svolitlu nöldri.
Ekki getum við bara hætt að fara til út-
landa? Allir með Norrænu?
Við mætum mörgum klukkustund-
um fyrr á flugvöllinn, stöndum í kíló-
metra langri röð, þrömmum sífellt
fáklæddari gegnum vopnaleitarhliðið
meðan gramsað er í dömubindunum
og ástarsögunum og peningunum og
Dagfari • nóvember 2007