Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 61

mátti búast við fleiri lygum af
hennar hálfu. Colgate hafði sýnt
lögreglunni í Surrey ljósmvnd-
ina og fengið staðfestingu henn-
ar á því, að Patrick Redfern og
Edward Corrigan væri einn og
sami maðurinn. Eg spilaði úr
mínum spilum með gætni, og gat
komið Redfern í kreppu, svo
hann missti jafnvægið. Þegar
hann vissi, að hann þekktist sem
Edward Corrigan, missti hann
alla stjórn á sér“.
Hercule Poirot strauk um
hálsinn, í óþægilegri endurminn-
ingu.
,.Það sem ég hef aðhafst“,
sagði hann allrogginn, „var ekki
alveg hættulaust. en ég þarf ekki
að iðrast þess. Eg vann! Fyrir-
höfn mín var ekki árangurslaus".
Það varð stutt þögn. Frú
Gardener stundi þungan, og
sagði:
„Hugsa sér, að þetta skraf um
sólbað', og jafnvel rauði hnykill-
inn minn skyldi eiga sinn þátt
í að þér funduð morðingjann. Eg
er bara hrærð, það veit ham-
ingjan, ég er orðlaus; ertu það
ekki líka, Odell?“
„Jú, elskan“, sagði Gardener.
„Gardener var mér líka hjálp-
legur“, sagði Poirot. „Mig lang-
aði til að heyra skynsaman mann
láta í ljós álit sitt á frú Marshall,
og ég sneri mér til Gardeners“.
„Nei, er það satt“, sagði frú
Gardener. „Og hvað sagðir þú,
Odell?“
Gardener ræskti sig. Hann
sagði: „Þú veizt, góða — mér
var lítið urn hana gefið“.
„Já, hún var nú hreint ekki
fáguð eða vel upp alin“, sagði
frú Gardener. „Og mér er óhætt
að segja það, fyrst Marshall er
ekki hérna viðstaddur, að mér
fannst hún alltaf fremur heimsk,
var það ekki, Odell?“
„Jú, elskan“, sagði Gardener.
n.
LTNDA Marshall og Hercule
Poirot sátu við Gull Cove. Linda
sagði:
„Auðvitað er ég fegin, að ég
slapp lifandi frá því; en mér
finnst eins og ég eigi sök á morð-
inu. Eg hafði ásett mér að drepa
hana“.
„Það er allt annað“. Poirot
var mjög ákveðinn. „Það er sitt
hvað að myrða einhvern, eða
langa til þess. Ef þér hefðuð haft
Arlenu á yðar valdi, bundna og
varnarlausa, í staðinn fvrir þessa
vaxmvnd, og þér sjálfar verið
með hníf í hendinni, en ekki títu-
prjón, þá hefðuð þér ekki rekið
hnífinn í hjartað á henni. Að
gera vaxlíkan og reka í það
prjón — það er fávíslegt, barna-
legt; en það getur gert sitt gagn.
Þér lögðuð allt yðar hatur í
HEIMILISRITIÐ
59