Heimilisritið - 01.08.1951, Síða 5

inu með tárum sínum. — Lítið
dýr, sem ef til vill grætur í
myrkrinu — og kvelst.
Á næturnar heyri ég hana
hlæja í svefninum; stundum
hátt og hryssingslega eins og af
ótta yið eitthvað; stundum lágt
en innilega eins og í 'gleði eða
samúð. Stundum hæðnislega og
stundum vonleysislega. Og á
morgnana grét hún mest.
Barnið mitt er dáið, segir hún
og gengur til kirkju, þar sem
hún biður fyrir sál þess. Hún
kveikir á kerti og reykelsi og
syngur bænþrungna sálma,
hrygg og hrjáð. Og þegar ég
bið hana að koma með mér í
stutta gönguferð á sólbjörtum
degi, þá fer hún að veiða flug-
ur handa köngurlónni og tárin
streyma úr augum hennar.
Um nótt vakna ég við, að
hönd hennar þrýstir mína fast.
Hvað er að, viria mín? spyr
ég og opna augun. Andlit henn-
ar er ótta- og sorgarblandið;
þurrar varir hennar titra og
angist skín úr augunum.
Hvers . vegna græt ég? spyr
hún, og rödd hennar er hás.
Þú grætur 'ekki núna, svara
ég blíðlega.
Jú ég græt. Ég græt af því
elzta barnið mitt er ekki leng-
ur á lífi. Hún vefur sig fast
upp að mér og heldur áfram:
Hvers vegna dó það?
Gráttu ekki, svara ég. Nótt-
in er bráðum liðin. Og hún
leggur höfuð sitt að brjósti mér
og ótti hennar rénar.
Hann var fyrsti sársauki
minn samfara mestu gleðinni
og varð dýpsta sorg mín, hvísl-
ar hún og sofnar síðan.
OG ÞEGAR ÉG vakna um
aðra nótt, situr hún á gólfi og
talar þrugl. Heldur á tuskum
og saumar brúðu.
Það var dauðinn, sem tók þig
frá mér, muldrar hún. Hann
tók þig og þú varðst hans. Þið
sameinuðuzt. Ég elska þig; ég
elska dauðann, og svört nóttin
er allt í kringum okkur, okkur
þrjú, þrjú, þrjú. ... Og þegar
ég hef komið henni upp í rúm-
ið aftur, segir hún brostinni
röddu:
Tók sá er gaf, eða var lífinu
stolið? Hvað á ég og hvers
vegna var mér ekki gefinn
dauðinn? Og hún heldur áfram
að tala fáránlega, unz hún tek-
ur að hlæja lágt, en með níst-
andi biturleik og sofnar loks
með bros á vörum og umlar
ánægjulega upp úr svefninum.
Og hvað á ég að gera? Hvern-
ig get ég lifað við grát, þegar
ég þrái hlátur — og dagarnir
verða sólarlausir og líða áfram
í stynjandi ógn — þjarma að
mér og hvolfast yfir mig eins
HEIMILISRITIÐ
3