Heimilisritið - 01.08.1951, Blaðsíða 9

þeim. Og eftir því, sem fleiri
dagar og vikur liðu frá því þú
fórst, því sjaldnar minntust
börnin á pabba sinn og að lok-
um spurðu þau ekki lengur, en
ég vissi að þau myndu aldrei
gleyma þér og ég var róleg.
Nei, ekki gleyma mér, segi ég
og lít á hana, þar sem hún sit-
ur í stólnum og segir mér frá
lífi sínu, róleg og án allra svip-
brigða. Ekki einu sinni tár. ...
Úti stynur stormurinn og þeyt-
ir regninu, og ég skildi að hún
hefur sigrazt á veiklyndinu og
grætur ekki lengur út af löngu
liðinni fæðingu látins barns.
Og sárasti söknuðurinn gerði
átakanlega vart við sig, segir
hún. Því hvað er að missa barn
í hendur dauðans — barn, sem
manni hefur ef til vill aldrei
gefizt tími til að elska — á
móts við að missa þann, sem
maður elskar mest af öllu,
missa hann út í lífið sjálft og
vita af honum ekki langt und-
an, en þó svo óendanlega fjarri.
Og þú varst ekki lengur í hús-
inu, sem bergmálaði af tóm-
leika. Hin órofa tengsli voru
brostin og urðu að tengjast aft-
ur. Ég átti ekki lengur stórt
barn til að líta eftir og annast.
En ég grét ekki lengur, því
söknuðurinn var svo sár ... já,
svo sár.
Ég leit á konu mína. Ástrík
augu hennar horfðu í mín tjá-
andi ..'. þig elska ég einan ...
hvítar, mjúkar hendur hennar
... í gegnum hár þitt viljum við
strjúka ... fagurskapaður lík-
ami hennar ... þér vil ég sam-
einast ... og votar varir henn-
ar ... þínar varir viljum við
snerta ...
Og hin allsráðandi ást lof-
söng allan unað, og ég tók konu
mína í faðm mér og þrýsti að
brjósti mínu, en vangi hennar
féll mjúklega að mínum.
Og hið eilífa regn hraktist
fyrir storminum og varð hljóm-
fall lífsins. ...
ENDIR
HNEYKSLANDI SKILNINGSLEYSI
Ungi nýgifti maðurinn sat í eftirlætisstólnum sínum og las í kvöld-
blaðinu. Unga konan hans — þau höfðu verið gift í hálft ár — sat
andspænis honum og var að prjóna. Hún sagði: „Ég var hjá læknin-
um í dag.“
Hann var niðursokkinn í að lesa. Eftir nokkra þögn leit hann upp
og sagði annars hugar: „Jæja, varstu þar? Hvernig leið hjá honum?“
HEIMILISRITIÐ
7