Heimilisritið - 01.08.1951, Blaðsíða 57

á mér, því jni sérð ekkert fyrir myrkri.
Við verðum að ráðast gegnum hliðið á
stauragirðingunni og svo þvert yfir opna
svæðið og inn í frumskóginn. Hefurðu
skilið mig? Tilbúin?“
Joan kinkaði kolli orðalaust. Hilary
sneri sér við og sagði eitthvað á máli
hinna innfæddu við Ugi, er var að
handfjatla langan, ljótan hníf, sem þar
að auki var blóðugur, og ranghvolfdi
augunum og gaut þeim í áttina til hins
ósjálfbjarga Doyles. Ugj stökk strax til
dyra, gægðist út og benti þeim svo á-
kaft að koma.
„Komdu þá í guðs nafni!“ hrópaði
Hilary inn í eyrað á Joan. Hann greip
í handlegg hennar og dró hana með sér
út um dyrnar, út í óveðrið.
Þegar þau komu að hliðinu, glamp-
aði skær elding, og samstundis réðist
svört vera á Ugi, sem fór fyrir. Joan
sá glampa á hníf Ugis í bjarma elding-
arinnar. Það var allt og sumt. Hún
hnaut um citthvað í hliðinu, og við
bjarma nýrrar eldingar sá hún lík. Hún
gat ekki greint neitt, nema þegar eld-
ingarnar lýstu upp.
Hilary hélt fast um úlnlið hennar og
dró hana með sér á harða hlaupi gegn-
um myrkrið. Himinninn virtist hella
öllum vatnsforða sínum yfir þau, og
eftir fáein augnablik var hún ' orðin
holdvot og regnið streymdi niður bak
hennar.
Það var ekki hægt að greina milli
láðs og lofts. Joan var.bæði hrædd og
ringluð, og henni var innanbrjósts eins
og hún hefðj hræðilega martröð, meðan
hún staulaðist áfram eins og fæturnir
gátu borið hana, hrædd um að hún
myndi hníga niður þá og þegar. Ó-
sjálfrátt kom henni í hug, að það hefði
verið ofviðri, sem Hilary varð að berj-
ast við er hann flutti hana til Muava,
og að það var ofviðri, sem varpaði henni
í hendur Doylcs. Það var líka sjálfsagt
ofviðrið, sem hafði gert Hilary og þjóni
hans mögúlegt að bjarga henni. Það
mátti með sanni segja, að hún hefði
sáð stormi og uppskorið ofviðri.
Enn ný elding sýndi henni, að þau
voru komin að jaðri frumskógarins, og
hún fékk líka að kenna á því, er hún
óð beint inn í kaktusrunna. Hún hélt
sér ósjálfrátt fastara í Hilary, til þess
að detta ekki, og heyrði að hann hróp-
aði eitthvað, en hún gat ekki greint
orðaskil.
Þau voru nú komin inn á milli
trjánna og urðu að bíða eftir eldingun-
um, til að sjá hvaða leið þau skyldu
halda, en þó hlupu þau áfram líkt og
hálfblindir menn í ókunnu umhverfi.
Regnið streymdi látlaust niður, og loft-
ið var fullt af fjúkandi kvistum, blöð-
um og greinum. Litlu síðar slotaði veðr-
inu andartak, einmitt er þau virtust
komin inn f eitthvert völundarhús af
trjástofnum og greinum, sem þau sáu
af eldingabjarma, að var fíkjutré, en
greinar þess vaxa mður að jörðu og
skjóta þar rótum.
„Við skulum leita skjóls hér, meðan
ofviðrið geisar," hrópaði Hilary inn í
eyra Joan.
En það var varla um nokkurt skjól
að ræða. Að vísu skýldu greinar þess
þeim fyrir storminum, en vatnið
streymdi yfir þau af blöðum fíkjutrés-
ins. Joan gat loks ekki dregið andann
til fulls, en tók andköf og stundi, þang-
að til fæturnir virtust alveg ætla að gefa
HEIMILISRITIÐ
55