Heimilisritið - 01.08.1951, Qupperneq 63

uni bcr," sagði Joan ákveðin á svip.
„Ugi verður líka miklu fljótari ef hann
er einn. Það tefur aðeins fyrir honum
að hafa mig í eftirdragi.“
„Já, en góða Joan,“ mótmælti Hilary,
„svörtu djöflarnir — hausaveiðararnir —
eru máske alveg á hælunum á okkur.
Það væri hræðilegt ef þeir næðu í þig.
Þá væri til einskis barizt. Auk þess . . .“
Hann komst ekki lengra, því Ugi
rak upp hræðsluóp.
„Þú sjá runnann, húsbóndi. Svartir
menn. Koma aftur, margir, rnargir!"
Áður en Hilary gæfist tími til að
svara, sá Joan urmul svartra andlita,
scm störðu á þau með tindrandi aug-
um úr runnunum allt í kring. Henni
var ljóst, að þau voru alveg umkringd
og að hennar síðasta stund var komin.
En eftir nokkra þögn og eftirvæntingu
hrópaði Ugi hástöfum, sneri sér að Hil-
ary og lét dæluna ganga.
„Það er ekkert að óttast, Joan,“ sagði
Hilary. „Þetta eru okkar menn. Okk-
ur er borgið!“
XX
„Láttu hann sleppa, Hilary!“
JOAN mundi óljóst eftir því, að húri
var lögð á börur, sem fléttaðar voru
saman úr tágum, en það var líka allt
og sumt, sem hún mundi af því, sem
gerðist næst. Þegar hún kom aftur ti!
sjálfrar sín, lá hún á legubekk á svöl-
unum á húsi Hilarys í Ulava, og við
hlið hennar kraup Rena og vætti and-
lit hennar með svampi.
Þegar Joan opnaði augun, æpti Rena
upp yfir sig af fögnuði, hljóp inn í
húsið og kom að vörmu spori með
drykk, sem hún ncyddi Joan til að
drekka. Drykkurinn var sterkur og
þykkur og mjög hressandi, því aðeins
fáum mínútum síðar hafði Joan frísk-
azt svo, að hún gat setzt upp. Hún
horfði í kringum sig.
„Hvernig komstu hingað, Rena?“
spurði Joan með veikri röddu. Henni
fannst aftur eins og hana væri að
dreyma. Hún gat ekki áttað sig á því,
að það væri Rena, sem var að stjana
við hana. Hún hafði verið svo viss um,
að Rena hefði verið drepin, þegar hún
sjálf var tekin höndum, eða að hún
hefði farizt á flóttanum gegnum frum-
skóginn. „Er þetta á'reiðanlega þú,
Rena? Er ég aftur í Ulava?“
„Ég Rena líða vel,“ svaraði stúlkan.
„Líða þér vel? Ég hafa bað tilbúið."
„Já, ég vil gjarnan fara í bað,“ svar-
aði Joan, sem fann að þess þarfnaðist
hún mest af öllu. „Hefur húsbóndi þinn
það gott?“
„Mikli maður, hvíti húsbóndi, trnkið
særður,“ svaraði Rena. „Hann tala við
töframanninn. Það ganga vel nú,“ svar-
aði stúlkan, og Joan skildi það þannig,
að innlendi „læknirinn“ fylgdist með
líðan Hilarys og að honum liði sæmi-
lega.
Joan var ennþá hálfringluð og mátt-
farin, en hún naut hins ágæta heita
baðs, sem Rena hafði útbúið handa
henni. Hún gat þvegið af sér öll ó-
hreinindi eftir ferðalagið gegnum frum-
skóginn, og svo bað hún Renu að hella
köldu vatni yfir sig, meðan hún kraup
í baðstampinum. Kalda vatnið hressti
hana. Framh. í nœsta hefti.
HEIMILISRITIÐ
61