Heimilisritið - 01.09.1951, Qupperneq 15

villast, hún hafði verið kyrkt.
Við Wynd bárum strax ung-
frú Lee inn 'í herbergi hennar,
sem lá við hliðina á herbergi
frænkunnar, og eftir nokkra
stund tókst okkur að vekja hana
til meðvitunar. En hún gat eng-
ar upplýsingar veitt okkur um,
hvernig frænka hennar hefði
verið myrt, og við flýttum okk-
ur því aftur inn í nr. 90 til þess
að finna einhverjar vísbending-
ar um morgingjann, ef hægt
væri, áður en lögreglan kæmi og
innsiglaði dyrnar.
„Eg sé hvergi gimsteina eða
úr ungfrú Patters“, sagði Wynd
og litaðist um. „Hér er um rán-
morð að ræða, og sjáðu — hérna
er morðtækið“. Hann laut niðiir
og tók upp brúnan kaðalspotta
af gólfinu. „En nú er spurning-
in“, hélt liann áfram, „hvernig
hefur morðinginn komizt hing-
að inn; því ég veit, að ung-frú
Patter gætti þess vel að læsa
dyrunum, áður en hún háttaði.
Við skulum líta á gluggann“.
Þetta var gluggi, sem hægt
var að draga upp. Hann var nú
niðri, en ekki hespaður, en það
skipti ekki máli, þar eð' hann var
að minnsta kosti tuttugu álnir
frá jörðu. Eg leit út um glugg-
ann. Milli greinanna á stóru val-
hnetutré, sem óx í garðinum,
sást skorsteinninn á húsi ofurst-
ans. „Einungis köttur eða íkorni
hefði getað komizt hér inn“,
sagði vinur minn hugsandi —
„ja, ekki einu sinni köttur, því
hér er ekki svo mikið sem þak-
renna að klifra upp. Tréð, segir
þú? Það er of langt frá. Eng-
inn maður gæti stokkið úr því
inn um gluggann. Halló, hvað er
nú þetta?“ Hann starði á glugga-
sylluna. Hún hafði nýlega verið
máluð, og að vísu var málning-
in orðin þurr, en hún hafði dign-
að af sólarhitanum. Hún var
jöfn og hrein — en á þrem stöð-
um voru blettir. Tveir blettanna
voru án greinilegra ummerkja,
en sá þriðji líktist áberandi fari
eftir kvenskó. Onriur merki var
okkur því miður ómögulegt að
uppgötva, nema ef vera skyldi
undarlegur þefur, sem ég fann
hingað og þangað um herbergið.
En hann gat stafað’ af ilmefni,
sem ungfrú Patter hafði notað,
og ég varð hans var einungis
vegna þess, að ég er sérstaklega
lyktnæmur; Wynd fann enga
lykt.
Við fundum sem sagt engin
spor eftir glæpamanninn, og lög-
reglan, sem byrjaði eftirgrennsl-
anir sínar sama dag, var engu
heppnari. Skömmu síðar fór ég
frá Harrogate til London og ég
var ekkert hissa, þegar ég las í
blöðunum í október, að hr. N.
Wynd hefði gengið að eiga ung-
frú Margréti Lee.
HEIMILISRITIÐ
13