Heimilisritið - 01.09.1951, Síða 20

og ef einhver af starfsfólki gisti-
hússins var í félagi við þjófana,
var liann viss um, að þeir myndu
frétta um „gimsteinana“.
Eftir kvöldverð' fórum við
Wynd upp í herbergi okkar.
Mitt var nr. 98 og var beint á
móti nr. 90.
Um miðnætti hlóð ég skamm-
byssu mína og fór yfir til vinar
míns, og svo læstum við að okk-
ur. Jafnskjótt og ég kom inn í
herbergið, greindi ég þennan
undarlega þef, sem ég hef minnzt
á áður, og hann var nú áleitnari
en nokkru sinni áður, svo Wynd
fann hann einnig. Við lituðumst
gaumgæfilega um, en vorum
engu nær um, hvaðan hann staf-
aði.
A borðinu lá taskan með gim-
steinunum, sem áttu að vera
agn fyrir þjófana. Eg settist við'
þilið fyrir aftan rúmið. Þaðan
gat ég haft auga með gluggan-
um, og ég var vel faliiin. Wynd
háttaði í rúmið, en við lofuðnm
hvor öðrum að sofna ekki. Eg
lagði byssuna á gólfið við hlið-
ina á mér, og hann breiddi ofan
á sig ábreið'una.
Aldrei hef ég átt leiðinlegri
vöku. Eg var svo stirður og
syfjaður, að ég átti afar bágt
með að halda mér vakandi; mér
fannst stutt sumarnóttin aldrei
ætla að taka enda. Við höfðum
komið okkur saman um að yrða
ekki hvor á annan og hreyfa
okkur sem allra minnst, og það
gerði vökuna auð'vitað ennþá
meira þreytandi. Að síðustu hlýt
ég að hafa blundað; því allt í
einu hrökk ég upp, og mér virt-
ist nú bjartara í herberginu. Eg
hlustaði ákaft. Mjúkt, dimmt
þrusk heyrðist frá glugganum,
það var líkast að einhver hefði
kastað mjúkum púða í hann —
að utan. Svo heyrðist það'an
þrusk, eins og einhver stæði á
syllunni og reyndi að komast inn,
og því næst var glugganum lvft
upp, ofurhægt.
Meðan þetta gerðist, gaf
Wynd ekki nokkurt hljóð frá
sér. Hann lá svo kyrr, að ég
vissi ekki, hvort hann svaf eða
vakti. Ég tók byssuna og sat
grafkyrr með fingurinn á gikkn-
um.
Morgunskíman var enn ekki
nægileg til að lýsa upp herberg-
ið, en glugginn sást glöggt, nú
var búið að Ijúka honum alveg
upp. Eg beið með öndina í háls-
inum. Hægt, afarhægt læddist
dökk hönd, eða hönd með dökk-
um hanzka, inn fvrir glugga-
tjaldið. Drottinn minn! hvað
þessi hönd var löng og úlnliður-
inn var eins og slanga. Því næst
var gluggatjaldinu svipt snöggt,
en hljóðlega til hliðar, og dökk
vera stökk inn í herbergið, hún
hraðaði sér að borðinu og laut
18
HEIMILISRITIÐ