Heimilisritið - 01.09.1951, Síða 28

undan og hugsaði: Þú, eins og
hinar, þú ert grimmlynd, hugs-
unarlaus, þóttafull vegna feg-
urðar þinnar. Hann starði ó-
þolinmóður á prentsvertuna á
hlaðinu, og þegar hann leit upp
aftur, hugsaði hann biðjandi:
vertu svo góð að lofa mér að
horfa á þig lengur en fáeinar
sekúndur — ekki í laumi, held-
ur af aðdáun. Mig langar ein-
ungis til að horfa á þig, ekkert
meir, eins og það sem er fag-
urt. Leyfðu mér það.
En hún vildi það ekki. Hún
greip augnaráð hans samstund-
is og hrakti það burt, og svo
var lestin komin á stöðina,
hann fór út á brautarpallinn og
horfði á eftir henni hverfa að
eilífu sjónum hans, og skildi
Hann eftir með ekkert nema
tómleika og uppgjafartilfinn-
ingu, og ofurlítinn dropa í safn
minninganna. Það var svo lít-
ið, sem hann fór fram á — að-
eins að fá að horfa, án hindr-
unar, án sektar, án hinnar sí-
felldu ásökunar í augum þeirra.
Sólsetrið, skemmtigarðana og
málverkasöfnin máttu þeir
taka burt, ef hann bara fengi
að njóta áttunda furðuverks
veraldarinnar.
Hann gekk hægt heim frá
stöðinni í stað þess að fara með
strætisvagni, og hann var hljóð-
ur við kvöldverðarborðið og tók
engan þátt í masi konu sinnar
og barnanna þriggja. Á ná-
kvæmlega því augnabliki, sem
hann hafði gert ráð fyrir, spurði
Marta hann, hvort nokkuð væri
að.
„Ekki neitt, góða mín,“ full-
vissaði Lew hana um og brosti
snöggt. „Ég held ég sé bara
ofurlítið þreyttur."
Og margt fleira, hugsaði
hann.
„Þú hefur skilið eftir kjöt
á beininu þínu,“ sagði Marta
og benti með gafflinum á disk-
inn hans. „Sjáðu, þetta er allt
kjöt. Ef þú vissir hversu dýrt
er —“
„Ég skal ljúka því,“ sagði
hann stillilega. Hann nagaði
beinið og virti Mörtu fyrir sér
yfir borðið, og hugsaði, að
hann væri ennþá ástfanginn af
henni, og velti því fyrir sér í
þúsundasta skipti, hvort líf
hans hefði orðið nokkuð öðru
vísi, þótt hún hefði haldið á-
fram að vera falleg í útliti.
Marta settist með sokka í
kjöltu sinni og nál og enda í
höndunum, hann lét á sig hatt-
inn og sagðist ætla að ganga
út.
Marta leit upp frá verki sínu.
„Ég hélt þú værir þreyttur?“
sagði hún rólega.
„Máske hef ég gott af hreinu
lofti,“ sagði Lew.
26
HEIMILISRITIÐ