Heimilisritið - 01.09.1951, Síða 44

lega lært. Shorty skenkti egg-
in og stráði pipar ósparlega yf-
ir þau, hristi þau síðan upp
af pönnunni, greip þau á undir-
skál og kom henni fyrir á bakk-
anum við hliðina á bolla af
kaffi og ýtti sér síðan til Molli-
sons.
„Þér verðið að fyrirgefa, að
eggin runnu saman,“ sagði
hann.
Mollison fékk sér vænan sopa
af heitu kaffinu. Eggin voru
ný og góð, en það var allt of
mikill pipar á þeim. Hann opn-
aði munninn, til að stinga upp
í sig bita, en þá setti ákafan
hnerra að honum. Ósjálfrátt
stakk hann hendinni í áttina
að bakvasanum — en það var
of seint, hann gat séð það á
Shorty, að hann hafði séð
glampa á skammbyssuhlaupið.
„Ég hef víst gleymt tómat-
sósunni,“ sagði sá lamaði. Hann
renndi sér að barnum og beygði
sig eftir flöskunni.
Mollison hélt áfram að borða
og horfði stöðugt á Shorty.
Hann laut fram, eftir flösk-
unni — og það glytti á eitt-
hvað um leið og hann kom því
fyrir undir bakkanum á hjóla-
stólnum. Svo ók hann aftur til
baka að borði Mollisons.
„Ég nota ætíð tómat-sósu með
steiktum eggjum,“ sagði Shorty,
og lét flöskuna á borðið,
42
Mollison vissi, að augun bak
við dökku gleraugun fylgdu
hverri hreyfingu hans. Maður-
inn var taugaóstyrkur, á því
var enginn efi. Allt í einu flaug
hnífur fram í hendina á Shorty.
— Mollison vék sér eldsnöggt
til hliðar, en hann fann til svíð-
andi sársauka, þegar hnífurinn
straukst við kinn hans. Hann
beygði sig fram og sparkaði
stólnum aftur fyrir sig, um leið
og hann reis upp. Krepptur
hnefi hans hitti hökuna á
Shorty með feikna afli og sendi
hann á hlið, út af hjólastóln-
um, sem veltist um koll með
miklum hávaða. Shorty stundi
hátt — svo lá hann grafkyrr.
Mollison rétti úr sér, dró
djúpt andann og þurrkaði blóð-
ið af kinninni með vasaklút.
Þá heyrðist umgangur fyrir ut-
an og tveir háir og kraftalegir
menn gengu inn.
„Hvað er hér um að vera?“
spurði annar þeirra og beygði
sig niður að meðvitundarlausa
manninum á gólfinu.
„Hann hefur ekki verið eins
heppinn með hnífinn í þetta
skiptið,“ sagði hinn.
„Ég var ekki viss um, að
þetta væri hann, fyrr en hann
brá hnífnum,“ sagði Mollison.
Svo benti hann með höfðinu
á bakdyrnar. „Ég hugsa, að þið
(Niðfirl, neðst á næsttt slðu)
HEIMILISRITJÐ