Heimilisritið - 01.09.1951, Síða 55

Það hafði vcrið viðbjóðsleg tilhugsun
fyrir Joan að snúa aftur til Ulava og
Hilary Stcrlings, en samt gat hún ekki
neitað því, að hús Hilarys var sannköll-
uð friðarhöfn eftir allt, sem hún hafði
orðið að þola. Hún fann að hún átti
hægara með að sætta sig við ástandið
eins og það nú var, eða réttara sagt:
hún hafði nú minni tilhneigingu til að
berjast á móti forlögum sínum cn áð-
ur. Hún snyrti sig í ró og næði með
talsverðri velþóknun og færði sig í
silkiskyrtu og ný, hvít léreftsföt, sem
Rena hafði lagt fram.
„Líður húsbónda þínum betur?“
spurði Joan.
„Hann sitja hérna úti,“ svaraði unga
stúlkan og benti á gluggann, sem sneri
út að svölunum. Joan sá, að Hilary lá
þar í bambusstól, reykti pípu sína og
var auðsjáanlega niðursokkinn í hugs-
anir sínar.
Joan var í dálítilH óvissu um, hvernig
hún ætti að koma fram gagnvart Hil-
ary nú orðið, og hún var bæði kvíðafull
og vandræðaleg, er hún gekk litlu síðar
út á svalirnar. Hilary sneri sér við og
horfði á hana.
;,Góðan daginn," sagði hann blátt
áfram og án þess að brosa. „Ég vona
að þú hafir jafnað þig dálítið við þenn-
an langa svefn.“
„Já, mér líður miklu betur,“ svaraði
Joan í sama tón. „Ég vona að sárið á
baki þínu sé ekki alvarlegt."
„Nei,“ svaraði Hilary. „Ég verð að
hryggja þig méð því, að það er mein-
laust. Mér þykir leitt, að þú skulir
verða fyrir þessum vonbrigðum."
Joan vissi ekki, hvernig hún ætti að
svara þessu, svo að hún lét sér nægja
að yppta öxlurn.
„Ég myndi gjarnan þiggja sígarettu,“
sagði hún eftir alllanga þögn. „Það
cr heil cilífð síðan ég hef reykt.“ Án
þess að rísa á fætur, rétti Hilary henni
sígarettuveskið, sem hún hafði gefið
honum forðum, og síðan eldspýtustokk,
en leit ekki af henni, óútrciknanlegur
á svip.
„Ef til vill viltu gera svo vel að scgja
mér, hvað þú hefur upplifað?" sagði
hann, þegar Joan hafði fengið sér sígar-
ettu, kveikt í henni og rétt honum
veskið aftur. „Rena hefur sagt mér sumt
af því.“
„Hvernig í ósköpunum komst Rena
hingað? Ég þóttist viss um að hún
hefði verið drepin.“
„Eftir því að dæma, sem hún hefur
sagt mér, flúði hún jafnskjótt og hún
sá að þú varst umkringd af villimönn-
unum. Hún faldi sig í runna, þangað
til þú' hafðir verið borin burtu, og ég
geri ráð fyrir að eðlishvöt hennar hafi
gert henni fært að rata gegnum frum-
skóginn til strandar. Þar hitti hún ætt-
ingja sinn, sem var á bát sínum skammt
frá. Hún synti út í bátinn og frænd-
inn flutti hana hingað. Svo sagði hún
mér hvað gerzt hafði."
„Já, en hún gat ekki vitað það,“ svar-
aði Joan. „Ég á við, að hún vissi ekki
annað en að ég hefði verið tekin hönd-
um. En hvernig fannstu út, að ég væri
í húsi svarta Doyles? Gaztu þér þess
til?“
„Nú, það var nú ekki eingöngu get-
gáta,“ svaraði Hilary. „Undir eins og
Rena hafði sagt mér, að villimennirnir
hefðu tekið þig höndum, lagði ég af
stað með Ugi og Kuku og tveim öðr-
HEIMILISRITIÐ
53