Heimilisritið - 01.09.1951, Qupperneq 56

um innfæddum, scm ég áleit sérstaklega
kjarkmikla. Samtímis skipaði ég höfð-
ingjanum að senda flokk sinna manna
inn í frumskóginn, og áttu þeir að
sækja fram að landsvæði óvinanna. Af
tilviljun mættum við Howes á leið okk-
ar. Við komum honum og tveim fylgd-
armönnum hans á óvart, þar sem þeir
hvíldust. Howes bauðst til að segja
mér frá dvalarstað þínum, gegn því að
ég þyrmdi lífi har>s, og þannig komst
ég að raun um, að þú værir í frum-
skógarvirki svarta Doyles. Ég afvopn-
aði Howes og sendi hann hingað í
gæzlu Ktiku og annars hinna innfæddu,
með fyrirskipun um að þorparans skyldi
gætt, þangað til ég kæmi aftur.“
Hilary þagnaði og tróð vandvirknis-
lega í pípu sína.
,,Og svo hélztu áfram, ásamt Ugi og
hinum fylgdarmanninum?" spurði Jo-
an óþolinmóð eftir að heyra meira.
,,Já, það var nú næstum ofdirfska,"
svaraði Hilary hugsandi og tottaði á-
kaft pípu sína. „Jæja, en þetta gekk
samt. Það heppnaðist að gera skyndi-
árás, og það er mcst ofviðrinu og hin-
um trausta Ugi að þakka.“
,,En hvernig fórstu að því að komast
gegnum hliðið á stauragirðingunni?“
spurði Joan óþolinmóð. „Doyle lét gæta
þess vandlega. Það voru vopnaðir verð-
ir við hliðið og margir menn á verði
kringum húsið.“
„Jú, eins og ég sagði áðan, kom of-
viðrið okkur til hjálpar,“ svaraði Hilary.
„Þeir innfæddu eru venjulega hrædd-
ir í þrumuveðri, að minnsta kosti flest-
ir þeirra. Vörðurinn við hliðið var ber-
sýnilega ekki í þeirra hópi, því að hann
var kyrr á sínum stað og skaut, strax
og hann kom auga á okkur, en það
var að kenna eldingu, sem lýsti okkur
upp. Hann sá að ég, Wadi og Ugi
komum æðandi að honum og þá skaut
hann. Wadi féll. Samstundis skaut ég
vörðinn til bana, og þegar við komum
fast að hliðinu, sálgaði Ugi öðrum í
viðbót, sem sjálfsagt hefur skundað á
vettvang vcgna hávaðans. Ugi stakk
hann með hnífi sínum.“
Hilary þagnaði meðan hann sló ösk-
una úr pípu sinni og hélt síðan áfram
frásögn sinni.
„Við hittum svo enga fleiri, fyrr en
við ruddumst inn úr dyrunum og trufl-
uðum ástaratlot þín við svarta Doyle,"
sagði hann og horfði hvasst á Joan, sem
fann að hún blóðroðnaði.
„Af hverju ályktarðu, að það hafi
verið ástaratlot, scm þú truflaðir?“
spurði Joan og gerði sér far um að
segja þetta í meinyrtum tón. „Ég vcit
að vísu, að þú hefur sérkennilegar hug-
myndir um ást, en það væri samt gam-
an að fá að heyra, hvers vegna þú nefn-
ir þetta blíðuhót."
„Það getur vel verið að það sé ekki
réttnefni," svaraði Hilary rólega. „En
maður myndar sér samt ósjálfrátt sín-
ar eigin skoðanir um þesskonar, þegar
maður sér hálfnakta konu með hendur
um háls karlmanns og virðist vera svo
upptekin eða hrifin, að hún hefur ekki
einu sinni veitt því athygli, að úti fyr-
ir geisar hitabeltisofviðri. Ástaratlot cr
ef til vill ekki rétta orðið yfir þetta, en
áreiðanlega það hæverskasta, sem hægt
er að nota. Vel líklcgt að truflun sú,
sem ég olli, hafi ve'nð mjög óvelkomin.
Þegar Howes sagði mér, að þú óskaðir
ekki eftir að koma aftur til mín og að
54
HEIMILISRITIÐ