Heimilisritið - 01.11.1951, Síða 5

GILS GUÐMUNDSSON skrífar hér
fróðlega og skemmtilega grein um
Ástir Staðarhóls-Páls
; í byrjun voru kærleikar þeirra
Helgu og Páls svo miklir, a3
þau risu ekki úr rekkju fyrstu
sex vikurnar eftir brúðkaupið
— en „blæjubrumið" fór af...
-------------------------------j
SAGA SÚ, sem hér verður
sögð, hefst fyrir rúmum fjórum
öldum, eða um 1550. Meðal
námsmanna á Munkaþverár-
klaustri í Eyjafirði var þá ung-
ur höfðingjasonur, Páll að nafni,
sem þegar hafði vakið á sér at-
hygli fyrir óvenjulega fjölhæfar
gáfur, en þótti á hinn bóginn
örlyndur og tannhvass, þegar
því var að skipta, svo að fáum
þýddi að þreyta við hann orða-
sennu. Þótt hann væri vart tví-
tugur, var það á kunnugra
manna vitorði, að hann var
skáldefni gott., en stundum þótti
hann beita þeirri gáfu nokkuð
gálauslega. Var og ekki laust við
að nokkurs ofstopa gætti í fari
hans, en það var engan veginn
ótítt um höfðingjasonu á þeim
tímum, enda mátti vænta þess,
að hann stilltist með aldrinum.
Faðir þessa upprennandi
skálds var Jón Magnússon á
Svalbarði, auðugur maður og
mikilsvirtur höfðingi, lögfróður
mjög, en ekki laus við undir-
hyggju. Ivvenhollur hafði hann
þótt nokkuð og átt allmargt
launbarna. Uona hans, Ragn-
heiður, var komin í beinan legg
af Lofti ríka. Hét hún Ragnheið-
ur Pétursdóttir og var kölluð
Ragnheiður á rauðum sokkuin,
sennilega af því, að hún hefur
þótt skartkona mikil og á ný-
stárlegan hátt. Þau hjón áttu
sjö börn, fjóra sonu og tvær
dætur, er öll voru efnileg. Ragn-
heiður andaðist er börn hennar
voru í æsku, og ólust þau því
upp móðurlaus. Er fátt vitað
um æskuár Páls, og raunar ekk-
ert, fyrr en hans er getið við
nám á Munkaþverá.
Nú er þess að geta, að' á höfð-
ingjasetrinu Grund, allskammt
NÓVEMBER, 1951
3