Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 8

sinni, er þau höfðli átt sennu,
kvað hann:
Lítið er lunga
í lóuþræls unga,
þó er enn minna
mannvitið kvinna.
Versnaði nú brátt allur vin-
skapur, unz þar kom, að Páll
kvað:
Allsjaldan verður á angri bót,
illá konu eg eiga hlaut,
verra dýr eg veit ei snart
en vonda konu af illri art.
Þótt maðurinn deyi, er mannorð
eftir mikinn part.
Enn var það, að Helga hafði
við orð að hlaupa frá Páli. Þá
kvað hann:
Leiðist þér, grey, að ganga,
gefa vil eg þér hest.,
segi eg upp sambúð langa,
svo trúi eg fari bezt.
Hafir þú fornt á fótum,
fá skaltu skæðin ný,
gakktu hart á grjótum
og ganaðu upp í ský
með bandvettlinga. og traf,
styttuband og staf.
Farðu norður í Gýgjarfoss
og stingdu þér þar á kaf.
Sökktu til botns sem blý
og komdu aldrei upp frá því.
Kom svo, að þau Páll slitu.
samvistir árið 1578, og synjaði.
Helga honum um allar samfarir
eftir það, að frásögn Páls sjálfs..
Þó héngu þau á sama bæ, enda
var hjónaskilnaður þá enn fátíð-
ur eða ókunnur á landi hér. Eu
lítt er sagt að Helga skeytti um
bú þeirra og var hún löngum
stundum annars staðar. Gerðist
Páll með aldrinum svæsinn mjög
og drykkfelldur, og hefur það að«
sjálfsögðu ekki bætt sambúðina-
Loks fór Helga alfarin norður að>
Munkaþverá, til Elínar dóttur
þeirra, er gift var Birni Bene-
diktssyni. Mun það hafa verið’
um 1590. Er Helga þá komini
yfir fimmtugt, en Páll nálægt
sextugu. A Munkaþverá muni
Helga hafa dvalið til æviloka..
Hún varð kona gömul.
Um þær mundir, sem Helga
fór burt alfarin, orti Páll langt
og allmerkilegt kvæði. Er hann
þar raunamæddur, deilir á sam-
ferðamenn og aldarbrag og tel-
ur sem engum sé að treysta. Sé
því hollast að skipta sér sem
minnsta af öðrum, né leita
fraina og fremdar, heldur hafa
hljótt um sig, temja sér hóg-
værð og aðrar dyggðir og treysta
guði.
En þótt Páll virðist bljúgur
nokkuð í kvæð'i þessu, þá
gleymdi hann samt bráðlega.
sumum heilræðunum, sem í því
6
HEIMILISRITIÐ