Heimilisritið - 01.11.1951, Qupperneq 13

arfullum skuggum fram fyrir
liana og á eftir henni þar sem
hún gekk. Ovænt vindþota
færði gluggatjöldin í einkenni-
legar fellingar, en gluggar þessir
liöfðu verið byrgðir í tuttugu ár.
Mammy Pleasant dró vaxkerti
upp úr vasanum á svuntu sinni,
kveikti á því og tendraði síðan
á kertum í skínandi silfurstjaka
í forstofunni. Hún fór sér að engu
óðslega, þrátt fyrir hin óþolin-
móðu högg, sem heyrðust frá
stóra köpar-dyrahamrinum úti.
Þegar dyrnar opnuðust, skein
Ijósið framan í háan, grannvax-
inn mann á sjötugs aldri. Hann
hafði uppbrettan frakkakragann
og tvísteig óþolinmóður fyrir
utan. Rangeygt augnatillit lians
varð áberandi, þegar bjart Ijósið
skein framan í hann og hann
starði blinduðum augum í and-
lit ráðskonunnar. Hann ræskti
sig, gekk þegjandi inn í forstof-
una og klæddi sig úr yfirhöfn-
inni. Mammy rétti út höndina
til að' taka við henni, en hann
kippti að sér yfirhöfninni með
tortryggni í svipnum. Engin
svipbrigði sáust á Mammy.
„Eg er kominn til að' lesa
erfðaskrá Cyrus Wests. Hefur
nokkur af erfingjunum mætt
ennþá?“ Röddin var viðhafnar-
mikil og hátíðleg.
..Nei, hr. Crosby“.
An þess að segja meira ví-aði
hún honum inn í bókaherbergið
og setti lampann aftur á borðið.
Ekkert rafmagn eða gas var í
húsinu. Allt var með sömu um-
merkjum og húsbóndinn hafði
skilið við það tuttugu árum áð'-
ur. Með stærilæti og nokkrum
ræskingum lagði Crosby frakk-
ann frá sér á stól og tók af sér
hanzkana. Upp úr innri vasa á
frakkanum dró hann stórt um-
slag og lagði það á borðið með
gætni. Þá tók hann upp gler-
augnahús, fægði gleraugun
vandlega og setti þau á hið
þunna, bogna nef sitt. Mammy
Pleasant hafði tekið sér stöðu ut-
arlega í herberginu. Það' gilti
einu hvar hún var, fólk fann
ætíð til nærveru Mammy Plea-
sant. Crosby reyndi að líta út
eins og hann væri rólegur og
fagmannslegur, en honum fannst
Mammy Pleasant stara í gegn
um sig, þótt hann sneri baki við
henni. Eftir að hafa lagfært
skjöl sín í flýti, sneri hann sér
að henni.
„Þér hljótið að hafa verið ein-
mana þessi tuttugu ár“, sagði
hann.
„Eg sakna ekki hinna lifandi“,
svaraði hún ákveðið.
„Vitleysa, Mammv, vitleysa,
þetta er afleiðingin af því að búa
í þessu draugalega húsi. Hafið’
þér nokkurn tíma séð drauga
hér9“ Og án bes« nð vera sér
NÓVEMBER, 1951
11