Heimilisritið - 01.11.1951, Page 15

frekari tryggingar, og afritin
höfðu verið geymd í hans eigin
öryggishólfi. Hann hafði tekið
þau með sér. En spurningin var,
hver gat haft áhuga á að vita
um innihald erfðaskrár Cyrils
Wests áður en hún var opnuð
og iesin. Hver gat hagnazt á
slíkri vitneskju. Erfðaskráin var
samin með sérstöku sniði, og að
sjálfsögðu í anda hins sérvitra
höfundar hennar, sem hafði á-
kveðið að hún skyldi ekki lesin,
fyrr en að tuttugu árum liðnum
frá andláti hans. Og til var ann-
að umslag, þar sem var tekið
fram, að „umslagið skal ekki opn-
að og lesið ef skilyrðum erfða-
skrár minnar er fullnægt í öll-
um atriðum“. Það gæti hugsazt
... En hinar alvarlegu og djúpu
hugsanir lögfræðingsins voru
truflaðar af koniu hins fyrsta af
erfingjunum sex. Crosby leit á
hann rannsakandi yfir gleraug-
un.
„Ha, það er Harry Blythe,
gleður mig að sjá yðitr, Harry,
eftir öll þessi ár. Hvernig hafið
þér það? Hvernig hefur lífið leik-
ið yður?“
Blyth, sem virtist rauna-
mæddur á svip, hýrnaði við hina
vingjarnlegu kveðju lögfræð-
ingsins, en annars virtust hin
dökku augu hans búa yfir ólund
og dýpt, sem aldrei gæti horfið
til fulls. Það væri erfitt fvrir
kvenmann að treysta honum til
fulls, hversu mikið sem hún ann-
ars kynni að elska hann.
„Ha, ég hef það ágætt, þótt
ég geti hinsvegar ekki sagt að
ég sé hrifinn af þessu næturæv-
intýri, sem hinn gamli, brjálaði
frændi minn hefur stofnað til.
Hvaða vit er í því, að hann skuli
ætlast til að við komum hingað
öll um lágnætti í þetta drauga-
lega hús, til þess að hlusta á
erfðaskrá hans, þar sem alveg
eins hefði verið hægt að lesa
hana að degi til í skrifstofu yðar
í borginni? Eg get sagt yður, að
hann var alveg geggjaður. Með-
al annarra orða, álítið þér að
hann hafi verið í alla staði hæf-
ur til að semja erfðaskrá? Ég á
við, myndi erfðaskráin verða
talin full gild ef hann tilnefndi
mig sem einkaerfingja?“
Lögfræðingurinn varð að líta
aftur á Blyth, áður en honum
skildist, að orð þessi átti ekki
að taka eins alvarlega og þau
voru sögð. Öllum athugasemd-
um Blyth fylgdi yfirleitt alltaf
alvarlegur svipur.
„Erfðaskráin er í fullu gildi,
ég ritaði hana sjálfur. Og eng-
inn hefur fremur verið með fullu
viti en sá, er samdi hana. Hann
var dálítið sérvitur samt sem áð-
ur“, rödd lögfræðingsins varð
eilítið mýkri. „Það var einn af
duttlungum hans að ákveða, að
NÓVEMBER, 1951
13