Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 36

ið betra kallinn. Ég fæ dálítið frí seinni
partinn og þá skulum við fara saman
og láta tattóvera þig.“
„Er þetta satt, McLean, eða ertu að
blekkja mig?“ sagði ég ofsalega glöð, en
þó svolítið hrædd um, að þetta væri
bara draumur.
„Víst er mér fúlasta alvara, kallinn.
Ég þekki einhvern mesta snilling í þess-
ari grein, það er að segja héma megin
við Tókíó. Það er ekki nema mílu-
fjórðungur heim til hans. Hann á heima
bak við fiskhallirnar, rétt hjá kaup-
mönnunum, sem sjá um birgðirnar
handa skipinu."
Ég réð mér varla fyrir gleði. Að
hugsa sér, að nú átti ég að verða alvöru-
sjómaður, tattóveraður og allt. McLean
hafði boðið mér þetta af því að hon-
um þótti vænt um mig, og sjálfum
fannst honum, að hann væri hinn mesti
höfðingi, af því að hann ætlaði að borga
brúsann sjálfur. Hann var fulikominn
úthafssjómaður frá hvirfli til ilja og því
gat hann ekki séð neitt adiugavert við
það, þó að stclpa léti tattóvera sig.
Síðari hluta dagsins stóð ég við land-
göngubrúna og beið eftir McLean. Ég
hafði skrýðzt sunnudagsskrúða mínum,
en hann var sunnudaga-samfestingur
minn, með kaskeiti, sem stýrimaður
hafð átt, en það hafði verið skreytt á
ýmsan hátt með mörgum akkerum,
skipum og fískum, en upp á því hafði
Stitches fundið einu sinni. Síðan kom
McLean, og svo lögðum við af stað
og hann leiddi mig. Fætur mínir voru
varla við jörðina, svo full var ég af
eftirvæntingu, og viðstöðulaust þvöðruð-
um við um það, sem ég ætti í vændum.
Að lokum urðum við ásátt um, að við
skyldum láta setja á annan handlegg-
inn á mér rauða konu, en á brjóstið
skyldi tattóvera skip undir fullum segl-
um, á aðra il mér skyldi setja amer-
íska flaggið og átti að gera það til
þess að ég gæti stungið löppinni út um
kýraugað og eins og veifað flagginu
Fyrst að það átti nú á annað borð að
tattóvera mig, þá var sjálfsagt að gera
það svikalaust.
Og þegar við löbbuðum þarna með
fram höfninni, kom ég allt í einu auga
á föður minn. Hann stóð við vöru-
geymsluhús og talaði við umsjónarmann
þar. Ég var svo glöð, að ég réð mér
varla fyrir kárínu, og allt í einu hrópaði
ég: „Pabbi, pabbi! Sérðu hvað ég er
fín? Ég er svona fín af því, að það á að
tattóvera mig um allt, alveg eins og al-
vörusjómann."
Það var alveg eins og faðir minn hefði
verið lostinn eldingu, þvf að hann sneri
sér allsnöggt að okkur og hrópaði:
„Hvað ertu að segja?“
„Ég er að fara að láta tattóvera mig.
Það á að setja allsberan kvenmann á
handlegginn á mér, næstum alveg upp
við olnboga. Þegar ég svo beygi hand-
legginn, þá hreyfist á henni maginn
upp og niður, þú veizt, alveg eins og
hún sé að dansa, — og svo ...“ En
þá þagnaði ég skyndilega. Augu föður
míns skutu neistum, og þegar ég leit í
kringum mig, kom ég auga á, hvar
McLean hljóp sem fætur toguðu aftur
til skips. Ég fór líka fljótlega sömu leið.
Faðir minn greip annarri hendi í háls-
málið á samfestingnum mínum og hinni
í rassinn á buxunum, og þannig bar
hann mig um borð.
„Ég má ekki sleppa sjónum af þér
34
HEIMILISRITIÐ