Heimilisritið - 01.11.1951, Blaðsíða 42

vísu ekki allt of alúðlega, en
heldur ekki fráhrindandi.
Héðan í frá gerðust atburð-
irnir með miklum hraða: Strax
sama dag voru mér færð blóm
inn í herbergi mitt, það fylgdi
ekkert bréf með, en ég var ekki
í nokkrum vafa um, hver hefði
sent mér þau. Daginn eftir end-
urtók blómakveð'jan sig. Hinn
ókunni aðdáandi var gæddur
dásamlegum hæfileika til að
reikna út þann tíma, sem Albert
var ekki heima. Þriðja daginn,
nákvæmlega á þeim tíma, sem
vant var að afhenda mér rós-
irnar, var barið að dyj*um, en
þegar ég lauk upp hurðinni, sá
ég ekki, eins og ég hafði búist
við, sendisvein — heldur unga
manninn sjálfan, sem stóð fyrir
utan dyrnar með blómvönd í
hendinni!
EG VAR alveg mállaus af
undrun. Feimni aðdáandinn var
skyndilega orðinn svo hugrakk-
ur að vaða formálalaust inn í
herbergi giftrar konu!
Hinn sólbrenndi Adonis, sem
augsýnilega var Itali, varð
skyndilega djarfur.
„Ma bella Signorina", sagði
hann óðamála. „Ég hef lengi
beðið þess augnabliks.. er ég gæti
verið með yður einni. Ó, þér get-
ið ekki ímyndað yður, hvað ég
er hamingjusamur að mega vera
í nárid við yður. ..
Þögli riddarinn minn var ó-
þekkjanlegur. Hann virtist vera
gjörbreyttur. Hann var alveg
búinn að missa allt taumhald á
sínum ofsalegu skapsmunum.
Hann æddi fram og aftur um
gólfið, stóð því næst kyrr fyrir
framan mig, þrýsti hönd mína
og kyssti hana, og æddi svo aft-
ur um herbergið, um leið og
hann þuldi einhver býsn af ít-
ölskum og frönskum orðum, sem
ég skildi nóg til þess að verða
Ijóst, að hann væri óskaplega
hamingjusamur.
Ég var farin að verða dálítið
óróleg, sumpart vegna þess að
ég hélt að vitfirringur væri inni
hjá mér, en sumpart einnig af
því, að mér varð liugsað: Hvað
skeður, ef Albert yfirgefur nú
spilaborðið fyrr í dag en hann
er vanur og kemur skyndilega
inn í herbergið?
Jæja, loksins hætti ítalinn
þessu einkennilega rápi fram og
aftur, en nú gerðust ný undur.
Hann umhverfði vösunum sín-
um og hellti innihaldi þeirra á
borðið. Hringir, hálsfestar, arm-
bönd, perlur — heil skartgripa-
verzlun kom í Ijós. Minn ókunni
aðdáandi gekk með skrautmuni
á sér, er voru að minnsta kosti
500.000 franka virði.
„Ég tók þetta með mér handa
yður, dásamlega Signorina“,
40
HEIMILISRITIÐ