Heimilisritið - 01.11.1951, Qupperneq 45

„Hugsanalestur"
Fyrir nokkrum árum birtisc grein í
ameríska tímaritinu Colliers, þar sem
nútíma hugsanalesarar eru afhjúpaðir
rækilega. Höfundurinn er kona, sem
nefndist „Hin mikla Zadma“ með-
an hún aðstoðaði „hugsanalesarann
Umulius Mulius". — Hér er einn
kaflinn úr greininni.
UMULIUS kom sér fyrir á
sviðinu með bundið fyrir aug-
un, en ég gekk um meðal á-
horfendanna og snerti úr, hringi,
vasaklúta, eða hvað það nú ann-
ars var, sem fólk rétti mér. Ég
átti svo að snerta hlutina og
senda Umulius hugskeyti, en
hann átti að nefna hlutina eft-
ir röð. Ég talaði aldrei til hans
og sagði ekki eitt orð, þegar
mér var fenginn einhver hlut-
ur, heldur lét ég líta út eins og
ég einbeitti huganum stutta
stund. Svo gekk ég áfram og
bað um næsta hlut — en þá
um leið sendi ég Umulius merki
um, hvaða hlut ég hefði síðast
snert. Merkjaskeytin fólust í
mismunandi líkamsstöðu minni
með hliðsjón af handleggja
hreyfingum. Ég þarf auðvitað
$kki að taka það fram, að Um-
ulius gat gægzt í gegnum bind-
ið, sem hann hafði fyrir aug-
unum.
í fyrstu furðaði ég mig dá-
lítið á því, að fólk trúði því
beinlínis að við værum hugs-
analesarar í raun og veru. Við
stóðum svipað að vígi og töfra-
bragðamenn á miðöldunum —
því fólk trúði því að þeir væru
raunverulegir töframenn. Og við
komumst brátt að raun um, að
áhorfendur hrifust enn meir en
ella, ef okkur skjátlaðist öðru
hverju. En áður en við skipu-
lögðum vissar skyssur á hverju
kvöldi, urðum við oft dálítið
undrandi, eins og t. d. kvöldið,
þegar einhver misskilningur
komst á milli okkar í merkja-
sendingunum.
Kona nokkur hafði rétt mér
tyggigúmí, sem hún hafði fund-
ið klístrað undir stólsessunni
sinni. Ég stafaði ,,gúmí“, en
Umulius tilkynnti hátt og
'greinilega, að þetta væri tré-
lím. Ég sendi merki á ný. Umu-
lius féll í mók og sagði að lok-
um, að þetta væri strokleður.
Konan var því miður svo aftar-
NÓVEMBER, 1951
43