Heimilisritið - 01.11.1951, Síða 46

lega í salnum, að hann gat á
engan hátt greint, hvað hún
hélt á. Ég neyddist því til að
senda merki ennþá einu sinni,
og nú svo greinilega, að varla
varð um villzt. Eftir langa þögn
sagði Umulius hreykinn: „Nú
sé ég hvað þetta er — það er
límtúba!"
Einhverjir strákar á aftasta
bekk fóru nú að fussa og sveia.
Ég gekk því fram að sviðinu,
beið þangað til Umulius hafði
laumazt til að laga bindið, svo
að hann gæti séð betur, og sendi
honum síðan merki, hægt og
greinilega í allra augsýn. Það
var engu að tapa en allt að
vinna, auk þess sem mér var
orðið gramt í geði yfir því,
hversu tornæmur Umulius gæti
verið.
Hann virtist falla í „trans“,
og sagði svo loks alveg uppgef-
inn: „Því miður — en hvað sem
hver segir get ég ekki fundið
út að þetta sé annað en gúmí!“
Fagnaðarlætin glumdu í saln-
um og fólkið klappaði í heila
mínútu. í öllum látunum heyrði
ég konu nokkra kalla til sessu-
nauts síns: „Þarna sérðu! Ég
sagði þér að þetta væru engin
svik. Ef þau væru ekki raun-
verulegir hugsanalesarar, þá
hefðu þau ekki reynt aftur og
aftur, eins og þau gerðu!“
ENDIR

UPP OG NIÐUR
Lyftnþjónarnir í stjómarbyggingum í Washington höfðu mikið að
gera á stríðsárunum.
„Hvemig gengur?“ spurði vingjarnlegur lyftunotandi einn þjóninn.
„Ég er ekki maður lengur,“ svaraði lyftuþjónninn heimspekilega.
„Ég er jó-jó.“
ÞÁ ER HÚN HÆTTULEGUST
Ónafngreindur doktor, sem var drykkfelldur í mcira lagi, var kvaint-
ur hinu mesta skassi. Eitt sinn hafði hann drukkið fast í nokkra daga
og ekki árætt he.im. Tók hann það þá til bragðs að fara heim til kunn-
ingja síns, sem jafnframt var góður vinur frúarinnar, og biðja hann
um að fara heim og atliuga hvemig landið lægi.
Vinurinn gerði bón hans og kom aftur í góðu skapi. Kvað hann
konuna vera hina beztu og ekkert vera grama vegna fjarveru eigin-
mannsins. Doktorinn varð ókvæða við, er hann heyrði þetta og sagði
taugaæstur mjög:
„Var hún ekki reið? — Já, þá er hún hættulegust!"
44
HEIMILISRITIÐ