Heimilisritið - 01.11.1951, Page 48

Segðu mér það, elsku ...“
Hann leit upp og reyndi að
brosa til hennar.
„Ekkert, litla María mín,
þetta er ekkert“.
„Það er ekki satt, Jón, ég sé
það' á þér, að eitthvað er að —
og þú verður að segja mér hvað
það er, heyrirðu það!“
Hann. horfði framan í hana,
viðkvæmnislega og ástfanginn.
Hversu lítið var henni ekki
kunnugt um grimmd þessa
heims, og miskunnarleysi kaup-
sýslumanna — þessara hörðu og
köldu kaupsýslumanna, sein létu
sér gersamlega á sama standa
um ungt og elskandi fólk.
Hann tók um vanga liennar og
kyssti hana.
„Peningamál, vina mín, það
eru ekki annað en peningamál“.
„Peningamál?“ spurði hún og
vissi að það var óþarfi að spyrja
— það var alltaf út af pening-
um.
„Já“, muldraði hann, „ég
þarf að útvega 150 dollara fyrir
föstudag. Eitt hundrað og
fimmtíu, vina mín, það eru eng-
ir smápeningar — og ég get ekki
meira en ég get, er það?“
Hún kinnkaði kolli áköf.
„En veiztu hvað, Jón“, sagði
hún litlu síðar með geislandi
svip. „Við fáum kjötsúpu í
kvöld!“
Eftir kvöldverð leið’ honum
betur. Enn vofði 150 dollara
skuldin eins og svart ský yfir
höfði hans, en samt var hann
léttari í skapi heldur en þegar
hann settist til borðs.
María rabbaði glaðlega um
fjölskylduna á næstu hæð fvrir
neðan þau — Brownfjölskyld-
una. Það var sérlega viðfelldið
fólk. Brownhjónin voru líka ung.
Þau ætluðu að flytja eitthvað
vestur á bóginn á morgun. Hún
vissi ekki fyrir víst hvert, en frú
Brown hafði sagt, að það væri
skammt frá Chieago.
Jón kinnkaði kolli annars
hugar. Hann var enn að hugsa
um 150 dollarana — ef hann
gæti ekki útvegað þá — og 150
dollarar væru nú ekkert stórfé.
Hann gerði sér það ekki Ijóst,
að þótt hann fengi þessa pen-
inga, myndi hann bara fá nýjar
áhyggjur — það tekur sinn tíma
að læra slíkt.
„Brown hefur fengið aðra at-
vinnu þar“, sagði María. „Hann
fær 75 dollara á viku og pró-
sentur, ég veit ekki vel hve mikl-
ar, en hann segir að það sé ágæt
staða“.
„Það segir hann satt“, sam-
sinnti Jón.
Niðri hjá Brownhjónunum
voru húsgögn og allt pakkáð
niður, og frú Brown sat á ferða-
tösku, þegar María kom niður
til að kveðja. Hún óskaði frú
46
HEIMILISRITIÐ