Heimilisritið - 01.11.1952, Síða 38

vonbrigðum, og allt í einu fann
hún til sársauka í fótleggnum.
Meðan hið langa símtal þeirra
stóð yfir, sagði hún aldrei nema
einsatkvæðisorð. Tilhugsunin um
það, að Dick væri ef til vill að
reyna að ná sambandi við hana
þessa stundina, jók á óró hennar.
Þegar þær loks höfðu slitið sam-
bandinu, var eins og þungri byrði
væri létt af henni.
Hún sneri baki að símanum og
gekk syngjandi og með glaðleg-
um svip framhjá móður sinni, sem
var að koma út úr eldhúsinu.
,,Það var þetta símtal, sem ég
beið eftir,“ sagði hún glaðlega,
um leið og hún gekk að hæginda-
stólnum sínum og skáldsögunni.
En þegar hún var sezt aftur,
hleypti hún brúnum við hugsun-
ina um það, að hún hefði sjálf-
sagt ekki verið sannfærandi.
EF HÚN hefði bara getað haft
húsið útaf fyrir sig í dag! Þá
hefði hún skammlaust getað geng-
ið um gólf hjá símanum, nagað
neglurnar, ef hana hefði langað
til, og ekki þurft að fara í felur
með andvörp sín og eftirvæntingu
í sambandi við þessa upphring-
ingu, sem myndi binda enda á
hina sætbeisku og kvalafullu bið
hennar.
Þegar líða tók á daginn, fór ef-
inn • að sækja lymskulega að
henni. Hvernig gat hún vitað,
hvort honum hefði fundizt hann
laðast eins að henni og hún að
honum ?
Hún heyrði fótatak í garðstígn-
um og þaut að glugganum, en
henni létti, þegar hún sá, að það
var feitlagin, ljóshærð stúlka,
sem var að koma.
Þetta var Barbara, bezta vin-
kona hennar, og eina manneskj-
an, sem hún gat hugsað sér að
þola í nærveru sinni í dag. Þær
trúðu hvor annarri undandráttar-
laust fyrir helgustu leyndarmál-
um sínum, og þeim var það ósegj-
anlegur léttir og fróun að opna
hjarta sitt og hug hvor fyrir ann-
arri.
,,Komdu hingað upp,“ kallaði
hún. ,,Ég er í herberginu mínu.“
,,Þú hefur ekki hugmynd um,
hvað ég hef óskað að geta hringt
til þín og fá þig hingað yfir,“
sagði hún áköf, þegar Barbara
settist á rúmið við hliðina á henni.
,,En Dick Sheldon sagði í gær-
kvöldi, að hann myndi líklega
hringja til mín í dag, og þess
vegna vildi ég ekki nota sím-
ann.“
Barbara kinnkaði kolli. ,,Nei,
það er skiljanlegt,“ sagði hún.
Það slaknaði samstundis á hinum
þöndu taugum Súsönnu. Það var
eins og sjúklingur væri hjá lækni,
hún tók þegar að lýsa með mörg-
36
HEIMILISRITIÐ