Heimilisritið - 01.11.1952, Qupperneq 47

..Hvernig stendur á því að þú
hefur fengið þessar furðulegu
hugsanir í höfuðið ?“ spurði frú
Bunting. ,,Er það af því þú ert
fimmtíu og sex ára í dag?“
„Nei,“ svaraði Bunting, ,,það
er af því ég sá sendisveininn
glotta í gær.“
,,Glotta?“ sagði frú Bunting.
,,Að hverju ?“
,.Það er stóra spumingin,”
sagði Bunting.
Hún lagði handlegginn um
hálsinn á honum og ýfði hár
hans. Fyrir þrjátíu árum hafði það
ávallt komið honum í gott skap.
,,Allt í lagi,“ sagði hún. ,,Við
förum til Linfield í dag.“
,,Nei, það gerum við ekki,“
sagði Bunting, og svo gekk hann
inn í baðherbergið og klukku-
stund síðar fór hann.
Þjónninn opnaði hurðina fyrir
honum alvarlegur á svip. Ein-
kennisklæddi maðurinn við inn-
gangsdyr aðalskrifstofunnar opn-
aði fyrir honum alvarlegur á svip.
Einkaritarinn opnaði dyrnar að
skrifstofu hans með alvörusvip.
,,Uha,“ sagði Bunting. Og svo
bætti hann við: ,,Nei, hvort ég
vil.“
Hann fór ekki til Linfield
þennan dag. Hann hafði ekki
geð í sér til þess. Hann þoldi
ekki að sjá útibú Buntings, og það
var eitt í Linfield. 1 stað þess fór
hann til baðstaðarins White-
sands.
Hann hafði heyrt talað um
Whitesands, en aldrei komið þar
og hann valdi þann stað, af því
að hann vissi að þar hafði hann
ekkert útibú.
Það hafði verið ætlun hans að
vera þar aðeins einn dag, en hann
varð of seinn að ná lestinni um
kvöldið. Þá sneri hann aftur í
litla gistihúsið, þar sem hann
hafði fengið inni.
Hann símaði heim, talaði við
húsbrytann og bað hann um að
skila því til frú Bunting, að hann
hefði tafizt og myndi hringja til
hennar á morgun.
Daginn eftir var hann ekki í
skapi til að hringja. 1 stað þess
keypti hann sér póstkort og skrif-
aði: ,,Hef - tekið mér smáfrí.
Skrifa seinna.“
Svo gekk hann út, keypti sér
ódýran dökkan sumarjakka, hvíta
strigaskó og gamaldags hatt, svo
að enginn gæti séð það á honum,
að hann væri auðkýfingur, sem
ætti verzlunarútibú um allt land.
Og hann tók herbergi á leigu í
gistihúsinu í eina viku. Hann ráf-
aði um fjöruna þennan dag og
daginn eftir, rabbaði við bæjar-
búa og hugsaði ekkert um ,,Bun-
ting“. Síðdegis varð honum litið
á auglýsingu í bæjarblaðinu.
NÓVEMBER, 1952
45