Heimilisritið - 01.11.1952, Síða 50

sögur í skrifstofurnar. Á hverjum
degi vonaðist hún eftir að heyra
frá manninum sínum, en hún fékk
hvorki bréf né símhringingu.
Þetta var taugaáreynsla.
Hún sat fyrir framan arininn
og var óróleg, næstum örvilnuð.
Hún hafði verið svo sannfærð
um, að hann yrði fljótt leiður á
þessu kjánalega uppátæki sínu
og myndi koma heim aftur. En
hann virtist raunverulega hafa
gapnan af því. Átti hún að fara
aftur til Whitesands, setjast að í
gistihúsinu og dvelja þar ? Hún
var komin á fremsta hlunn með
að láta verða af því.
Svo heyrði hún fótatak hans í
fordyrinu. Hún þekkti fótatak
hans — hún gat þekkt það frá
þúsundum fótataka. Hún hafði
heyrt það í þrjátíu ár. Dyrnar
opnuðust, og hann kom inn.
Hann var í sömu fötunum og þeg-
ar hann fór. Þau horfðu hvort á
annað.
,,John,“ sagði hún.
,,Góða kvöldið, vina mín.“
Hann tók um axlir hennar.
,,Kem ég seint ?“
,,Ekki of seint?“
,,Það var gott. Hvert eigum við
að fara í kvöld ?.‘ ‘
,,Við áttum að vera í óperunni
í kvöld. Það var ákveðið fyrir
mörgum vikum.“ Þannig var það.
Þau voru svo upptekin á hverju
kvöldi, að það var fyrirfram á-
kveðið hvert þau áttu að fara,
margar vikur fram í tímann.
, ,Ertu með aðgöngumiðana ?“
,,Já. Eg var alveg búin að
gleyma því, annars hefði ég end-
ursent þá.“
,,Allt í lagi,“ sagði Bunting.
Hann hataði óperuna.
Hann gekk út úr stofunni, og
hún heyrði að hann fór upp stig-
ann. Tíu mínútum síðar fór hún
á eftir honum. Hann stóð fyrir
framan spegilinn og festi á sig
flibbann.
,,Þá hafði ég rétt fyrir mér,
vinur minn,“ sagði hún.
,,Rétt ?“
,,Já, ég vissi að þú myndir ekki
halda það lengi út, að vera ,,lít-
ill maður“,“ sagði hún. „Jafnvel
þótt þú vildir gjarnan reyna það.“
Hann lagaði flibbann. ,,Ég
vona að þú segir engum frá
þessu,“ sagði hann.
„Auðvitað ekki.“ Hún leit
skringilega á hann og spurði ó-
sjálfrátt: ,,Hvað amar að,
John ?“
Hann hneppti að sér vestinu
og togaði það önuglega niður
með snöggum rykk. Hann leit
niður á gólfteppið og hélt áfram
að einblína á það.
„Húsbóndi minn var ekki á-
nægður með mig,“ sagði hann.
,,£g var rekinn.“ *
48
HEIMILISRITIÐ