Heimilisritið - 01.11.1952, Blaðsíða 4

Lassi Halldórs:
FLÁRÆÐI
ÉG HAFÐI verið bezti vinur
hans, þegar við vorum í skólan-
um. Annars átti hann kost á
miklu fleiri félögum en mér, en
ég var sá eini, sem hann sýndi
nokkurn trúnað. Ef til vill var það
vegna þess, að við áttum eitt stórt
sameiginlegt áhugamál — músík.
Mig dreymdi dagdrauma um
sjálfan mig sem mesta píanóleik-
ara veraldarinnar, og hans draum-
ur var söngur. Og vissulega hafði
hann góða, já, undurfagra rödd,
sem allir hrifust af.
En ég — ég hafði aðeins séð
píanó einu sinni, þegar ég fór
með frænku minni til höfuðborg-
arinnar og fékk að dveljast hjá
henni í hálfan mánuð. Hún lék
ekki sjálf á píanó, en hinn látni
maður hennar hafði verið ágætur
píanóleikari. Þá var ég tólf ára
og með hugann fullan af draum-
um.
Mestan tímann, sem ég var hjá
henni — suma daga frá morgni
til kvölds — hafði ég setið við
píanóið og látið fingurna þjóta yf-
2
—
Höjundur þessarar stuttu
sögu er þornungur og hej-
ur aldrei birt neitt ejtir
sig áður á prenti.
v___________________J
ir nótnaborðið. Það voru sælustu
stundir lífs míns, en þær vöruðu
alltof stutt.
Frænka reyndi að fá að halda
mér og láta mig ganga í tónlistar-
skóla, en pabbi kom með lestinni,
daginn eftir að hún skrifaði, og
sótti mig. Hann var æfarreiður
og skammaði frænku fyrir að vera
að reyna að troða í mig allskonar
vitleysu, en frænka bara grét —
ekki yfir skammaryrðum pabba,
heldur yfir því að missa mig.
En nokkrum árum síðar dó
pabbi, og þá var ekkert lengur
til fyrirstöðu, því mamma átti
fullt í fangi með að hafa ofan af
fyrir systkinum mínum, og frænka
hafði óðara skrifað og beðið um
að fá mig. Það varð úr, og ég
kvaddi vin minn með trega.
HEIMILISRITIÐ