Heimilisritið - 01.11.1952, Side 46

um vorum við í Walham Green,
og við vorum hamingjusöm, af
því dagurinn á morgun var spurn-
ingarmerki. Við vissum ekki hvaS
gerast myndi. Bunting-hringurinn
var framtíSarmúsík — Bunting,
eins og fyrirtækiS er nú, meS tólf
þúsundir manna í þjónustu sinni
og útibú um allt land. FramtíSin
var ekki örugg. ÞaS var barátta.
Fyrst búðarhola. Svo stærri búð.
Svo tvær búðir — tíu búðir — ein
aðalskrifstofa. SkilurSu hvað ég á
viS?“
,,Nei,“ sagði frú Bunting.
,,En nú,“ hélt Bunting áfram,
,,er draumurinn orðinn að veru-
leika. Allt gengur sinn gang.
Dagurinn á morgun er ekki leng-
ur neitt spurningarmerki. ViS er-
um á grænni grein. Og þegar
maSur hefur sigrað og komið sér
vel fyrir, er eftirvæntingin þar
með úr sögunni. SjáSu til — ég
get ef til vill reiknaS með að eiga
tuttugu ár eftir. Og hvað getur
gerzt á þessum árum ? Ef ég verð
heppinn fæ ég kannske orður eða
titil. ViShafnarríka greftrun.
Tveir dálkar í blöðunum. Og þar
meS er þaS upp talið. Er það
nokkuS til að líta upp til ?“
,,Þú ert orðinn mikill maður,“
sagði frú Bunting. ,,ÞaS eru ekki
margir, sem vinna sig upp eins og
þú hefur gert.“
„Mikill maður,“ sagði hann.
,,£g er þýðingarlaus persóna
núna. er núll, það er merg-
urinn málsins.“
„Þú — núll ?“
,,VIÐ HÖFUM skipulagt fyrir-
tækið á þann veg,“ sagði Bunt-
ing, ,,að það getur ekkert gengið
úr skorðum, jafnvel þótt við
reyndum það. ViS þurfum ekki
ekki annaS en þrýsta á hnapp,
þá gengur allt af sjálfu sér. Og
ef ég þrýsti ekki á hnappinn, get-
ur einhver annar gert það. Eg
er ekki annað en forstjóri fyrir-
tækisins. En áður var ég fyrir-
tækið sjálft. Eg er hjól í vélasam-
stæðunni, og ef ég fer mína leið
á morgun, myndi einhver annar
setjast viS skrifborðið mitt, og allt
mun ganga eins og áður. Svona
er það, og þetta veiztu sjálf. Og
þetta er ekkert líf. ViS brosum
aldrei innan veggja Buntings. Við
erum ekki annað en stungur í
skiptiborSi. Svo langt er gengið,
að penninn er þýðingarmeiri en
höndin, sem stjórnar honum —
og það er fjarstæðukennt."
,,Nú — en . . .“
,,En ef ég hefði gengið úr fyrir-
tækinu fyrir fimmtán árum, efast
ég um að það hefði getað komizt
klakklaust af í eina viku. Þá var
ég ekki einungis forstjórinn. Eg
var Bunting, ég var fyrirtækið.
Ég var allt.“
44
HEIMILISRITIÐ