Heimilisritið - 01.06.1953, Blaðsíða 60

sé ekki ætlað þínum eyrum.“
Rödd hennar varð áköf.
„Láttu nú ekki svona," sagði
hann. ,,Þ>etta er vitleysa, er það
ekki?“
,,Það er engin vitleysa.“ Rödd
hennar hækkaði. ,,Ég hef marg-
tekið eftir því. Og utn hvað var
hún að tala í dag, þegar hún kall-
aði þig inn til sín ?“
Hann yppti öxlum. ,,0, ekkert
sérstakt.“
,,Ekkert sérstakt. — Eg býst
við að þú hafir gaman af að daðra
við hana.“ Rödd hennar var ís-
köld.
,,HvaSa fjarstæða. En gerum
ráð fyrir að svo væri — hvaða
áhyggjur þyrftir þú að hafa af
því ?“
,,Engar, auðvitað.” En röddin
var í kverkunum. ,,Þú hefur sjálf-
sagt gaman af að vita, hvað þú
getur gert margar stúlkur ást-
fangnar 'af þér. Þú ert alltaf að
reyna,. . .“
„Katrín, um hvað ertu að
tala ?“ tók hann fram í fyrir
henni steinhissa. ,,Er ég að reyna
að gera stúlkur ástfangnar af
mér ? Jæja, vina mín góða, það
er nú einmitt það, sem ég er aS
reyna aS forðast!“
,,Reyna að forSast!“ endurtók
hún hvasslega. ,,Þú skyldir þó
aldrei vera hégómlegur í þeim
sökum!“ Andartak virtist hún
ekki ætla að hafa vald á tilfinn-
ingum sínum. Hún hélt áfreim:
,,HvaS um þessa stúlku í Frakk-
landi, Klöru Dawlin — þá, sem
þú ert trúlofaður ? Og svo ert þú
að stíga í vænginn við þessa Pet-
uniu, og ekki nóg með það, þinn
. . . þinn . . .“ En hún lauk ekki
við setninguna. Hún fleygði sér
allt í einu á grúfu í rúmið og fór
að gráta hástöfum.
Hann stóð upp og horfði ráð-
villtur á hana. Hann beygði sig
yfir hana og tók laust í öxl henn-
ar.
,,Katrín, elskan, hvað gengur
að þér ? Þú veizt vel, að þetta er
eintóm vitleysa í þér.“
En hún sneri sér bara af ann-
arri kinninni á hina og hélt áfram
að snökta ofan í svæfilinn. Hann
settist hjá henni á rúmið, reyndi
jafnvel að taka alúSlega utan um
hana.
,,Katrín, viltu ekki segja mér,
hvað að þér amar ? LíSur þér eitt-
hvað illa ? Þú hefur verið hálf-
föl að undanförnu. Og dálítiS
kenjótt, þú fyrirgefur þó ég segi
það. Stundum ertu ósanngjörn
við mig að ástæðulausu. HvaS er
að ?“
En hún sagði aðeins snöktandi:
,,FarSu, Kári, í guðs bænum,
farðu.“
Hann fór að lokum. ÞaS virt-
ist ekki um annað að ræSa. En
58
HEIMILISRITIÐ