Heimilisritið - 01.09.1957, Blaðsíða 44

Heimilisritið - 01.09.1957, Blaðsíða 44
ina. Umhveríis ljóskerið í siglu- trénu sveimuðu mölflugur. Gerillo hreyfði sig í myrkrinu og andvarpaði. ,,Hvað getur maður gert?“ tautaði hann og sat síðan kyrr eins og áður. Holroyd var vakinn af hug- leiðingum sínum við suð í mý- flugum. II. NÆSTA morgun heyrði Hol- royd, að þeir væru innan við fjörutíu kílómetra frá Badama, og áhugi hans á fljótsbökkunum óx. Hann kom upp við hvert tækifæri til að athuga um- hverfið. Hann gat ekki séð nein merki um mannadvöl, nema rústir af gömlu húsi, þar sem tré uxu út um gluggagættirnar. Það var um nónbil, er þeir komu að yfirgefna fljótabátn- um. Hann virtist í fyrstu ekki vera mannlaus, bæði seglin voru uppi og blöktu í golunni, og maður sást sitjandi á framþilj- unum. Annar maður virtist sof- andi á grúfu á langri brú, sem höfð er á miðju þessara stóru báta. En það kom brátt í ljós, að hann var stjórnlaus með öllu. Gerillo athugaði bátinn gegn- um sjónaukann og varð einkum starsýnt á dökkt andlit manns- ins, sem virtist sitjandi. Það var eins og hann væri rjóður í framan og vantaði nefið, og því lengur sem skipstjóri horfði á hann, því ver geðjaðist honum að útliti hans, og því síður gat hann hætt að horfa. En hann gerði það að lokum og kallaði á Holroyd. Svo veif- aði hann til fljótabátsins. Hann veifaði og kallaði, en bátinn rak framhjá. Santa Rosa stóð skírum stöfum á honum. Um leið og hann lenti í kjöl- fari skipsins, ruggaði hann ofur- lítið, og allt í einu valt sitjandi maðurinn um koll. Hatturinn fór af honum, og höfuðið var ekki fallegt á að líta; svo valt skrokkurinn út að skjólborðinu, sem skyggði á hann. Holroyd var kominn hálfa leið upp káetustigann. „Sástu þetta?“ spurði skipstjóri. „Dauður!“ sagði Holroyd. „Já. Þú ættir að senda bát að honum. Það er eitthvað bogið við þetta.“ „Sástu — sástu andlitið á honum?“ „Hvernig var það?“ „Það var — ojh! — ég á engin orð.“ Og skipstjóri sneri baki við Holroyd og varð allt í einu önnum kafinn og rögg- samur stjórnandi. Fallbyssubátnum var snúið við, svo hann skreið samhliða 42 HEIMILISRITIÐ
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.