Heimilisritið - 01.11.1957, Blaðsíða 60

og þreytulegur. „Er allt í lagi
með þig?“ spurði hann og ég
kinkaði kolli. „Það verða hér
tveir lögregluþjónar á verði svo
þú þarft ekki að vera hrædd. —
Reyndu að sofna. Ég kem senni-
lega ekki heim fyrr en undir
morgun.“
„Hvar verður þú?“ spurði ég.
„Á skrifstofunni. Ég er búinn
að boða fund í ráðgjafanefnd-
inni. — Við sitjum á logandi
sprengiefni, elskan mín. Okkar
menn eru á fremsta hlunni með
að rífa menn Tanners í sig. Það
þarf ekki meira en eitt gáleysis-
legt orð, eina bendingu til þess
að borgin verði að sannkölluðu
sláturhúsi!“ Hann kreppti hnef-
ana: „Hvernig gat Tanner gert
aðra eins vitleysu?11
„Pete, en ef það hefði ekki ver-
ið Tanner?“ sagði ég. „Ég á við,
að þið vitið það ekki með vissu.
Gerum ráð fyrir, að Ellen hafi
átt persónulegan óvin? Til dæm-
is kærasta.“
„Þú veizt betur. Til hvers er
að blekkja sjálfan sig, Vera? Ég
vildi óska, að þú hefðir rétt fyrir
þér. Ef ég gæti sannað, að þetta
væri ekki verk Tanners myndi
fjöldi karla og kvenna og barna
sofa værar í nótt nótt. En —“
Hann þagnaði í miðri setningu
og yppti vonleysislega öxlum.
„Hvað sem öðru líður get ég
margra hluta vegna verið þakk-
látur. Ég hefði dáið ef kúlan
hefði lent í þér.“ •
Hann fór. Ég sat hreyfingar-
laus á rúminu. Gegn vilja mín-
um varð mér ljóst, hvað til míns
friðar heyrði. Mig langaði til að
loka augunum, telja sjálfri mér
trú um, að það væri ekki satt.
En hvernig gat ég gert það. Ég
átti aðeins um tvennt að velja.
Það var augljóst. Rétt eins og
ég stæði á vegamótum. Ég gat
haldið eftir öðrum hvorum veg-
inum. Um þann þriðja var ekki
að ræða. Ég gat haldið áfram að
leyna því, sem mig grunaði eða
sagt frá því.
En ég get ekki sagt frá því!
hugsaði ég í örvæntingu. Ég gat
ekki sagt, að Lonnie væri söku-
dólgurinn án þess að skýra frá
öllu saman, án þess að láta Pete
vita, hvað skeð hafði 1 gær!
í huganum reyndi ég að sjá
sjálfa mig gera það. Það var ekki
hægt. Ég hlaut að vera viti mínu
fjær, að láta mér detta það í
hug! Við Pete myndum verða
hamingjusöm saman. Allt var
breytt síðan ég kom heim. Við
vorum samrýmdari, ástfangnari.
Ætlaði ég að eyðileggja það?
Leggja líf okkar beggja í rúst?
Svo sannarlega yrði sú raunin á.
Hann myndi ekki verða sá eini,
sem vissi um samskipti okkar
58
HEIMILISRITIÐ