Heimilisritið - 01.11.1957, Blaðsíða 31

vinur minn, að „sætleiki hefnd-
arinnar" er fólginn í því að
bjarga óvini sínum og fyrirgefa
honum síðan af hjartans ein-
lægni!"
Ég hrökk upp og var gagntek-
inn skelfingu. Hafði mig dreymt?
Og þá, hvað lengi? Allt, sem
Rúna hafði sagt, stóð mér ljós-
lifandi fyrir hugskotssjónum. Og
ég fann til svíðandi blygðunar
eins og ég stæði nakinn og
stimplaður morðingi fyrir alheim-
inum.
Með skerandi sársaukaópi
spratt ég á fætur og kveikti ó-
styrkum höndum á vitaljósunum.
-— Ég sá veikbyggðan bátinn
eins og leiksopp á tröllauknum
örmum höfðusskepnunnar milli
blindskerja og boðunga og nálg-
ast hamarinn með geigvænlegum
hraða.
Ég grét og bað til guðs að
mennimir mættu komast lífs af
úr greipum dauðans svo að ég
yrði ekki morðingi. — Og guð
bænheyrði mig af miskunnsemi
sinni og fyrir tilstilli hans og
vitaljósanna tókst mönnunum
nauðuglega að komast lífs af frá
votri gröfinni, sem annars hefði
óhjákvæmilega beðið þeirra.
Bjössi minn, til þess að bæta
fyrir þann glæp, sem ég hafði
verið á leið með að fremja vegna
sjúklegs haturs, og til að votta
guði þakklæti mitt, ákvað ég að
taka að mér vitavarðarstöðuna
þótt erfið væri og ærið hættuleg.
Þá var það nokkm eftir að ég
var setztur að hér, sem Rúna
birtist mér í draumi. Var hún nú
allt önnur en í vitanum forðum.
Vom föt hennar þurr og skínadi
bros lék um varir hennar, er hún
laut niður að mér og mælti blíð-
lega:
„Vegir guðs em torrataðir, vin-
ur minn. En hann er miskunn-
samur og fús að veita bönmm
sínum fyrirgefningu ef þau iðrast
af heilum hug og hjartans ein-
lægni. Ástkæri vinur minn, vegna
breytni þinnar og einlægrar iðr-
unar, hef ég hlotið fyrirgefningu
syndarinnar. Aldrei framar þarf
ég að reika um, friðlaus og kval-
in af hatri sjúklegrar sjálfselsku."
Ég var gagntekinn fögnuði
yfir orðum Rúnu og þeim friði,
sem hvíldi yfir skínandi svip
hennar. Og ég mælti klökkum
rómi:
„Litla stúlkan mín ■— ástin mín
—- aldrei oftar skal nauðstaddur
bátur týnast við brimótta strönd-
ina. Framvegis mun það verða
ljósið þitt, sem skín frá vitanum
eins og blikandi stjama, er hríf-
ur sjóhraktar hetjur úr greipum
dauðans og leiðir þá fram hjá
blindskerjum og boðum, til ör-
uggrar hafnar. *
HEIMILISRITIÐ
29