Fréttatíminn - 26.10.2012, Page 27

H
V
ÍT
A
H
Ú
SI
Ð
/
S
ÍA
Sigurbjörg Ágústsdóttir
missti manninn sinn 2004
Sigurbjörg giftist Sveini Sigurðssyni árið 1999 og eignuðust þau soninn Ágúst saman. Sveinn lést árið 2004 en síðar giftist hún Hafþóri Hafsteins-
syni og saman eiga þau þrjá drengi. Sveinn barðist lengi við krabbamein og
var jarðsunginn 16. ágúst, á afmælisdegi Ágústs. Hafþór og Sigurbjörg giftu sig
einnig á þessum degi og þann dag var yngsti sonur þeirra skírður. Sigurbjörgu
þótti erfitt að horfast í augu við þá staðreynd að hún væri ekki lengur gift ást-
inni sinni. Hún vissi ekki hvað hún átti að gera við giftingarhringinn hans eða
hversu lengi hún átti að bera sinn. Sorgin var henni þung en hún átti gleðigjaf-
ann Ágúst litla og þau hugsuðu vel um hvort annað. Í bókinni lýsir Sigurbjörg
sorgarferlinu á hreinskilinn og fallegan hátt.
þetta. Og þetta er ferli. Fyrsta,
annað og þriðja árið eru ekki
eins,“ segir Guðfinna og bendir
á að í bókinni fjalli þær einnig
um muninn á kynjunum hvað
sorgina varðar:
„Auðvitað má ekki horfa um
of í slíkar alhæfingar því margir
karlmenn tilheyra kvenna-
módelinu og öfugt. En almennt
talað þá eru tvö módel í þessu.
Kvennamódelið og karlamód-
elið. Karlar eiga að hafa meiri
tilhneigingu til að byrgja inni,
loka, og þeir hafa ekki eins
mikinn orðaforða þegar kemur
að því að syrgja. Svo gráta þeir
ekki eins mikið. Þeir setja sorg-
ina í virkni og athafnir og kjósa
einveru. Konur hinsvegar gráta
og tala mikið. Kannski verður
það fullmikið hjá okkur á köflum
því við getum orðið lamaðar af
sorg. Við finnum mikið til og
viljum deila sorginni og hleypa
henni út.“
Er önnur aðferðin betri en
hin?
„Nei. Um tíma var talað illa
um karllægu aðferðina. Eins
og það væri verra að vera
eins og karlinn og betra að
vera eins og konan. Það hefur
breyst og helstu sérfræðingar
í þessu sorgarferli í dag segja
að þegar til lengri tíma er litið
komi drengir ekki verr út en
stúlkur þótt þeir bregðist öðru-
vísi við í sorg. Í raun sýna sömu
rannsóknir meiri tilhneigingu
hjá stúlkum að verða kvíðnar og
þunglyndar. Ég tel sjálf persónu-
lega mikilvægt að kynin læri
hvort af öðru. Önnur aðferðin er
ekkert betri eða verri.“
Dauðinn er óumflýjanlegur
Að lokum vilja vinkonurnar
þakka öllum sem komu að gerð
bókarinnar Makalaust líf. Efnið
er viðkvæmt og þær eru stoltar
af því hugrakka fólki sem ljær
bókinni rödd sína.
„Sorgin tekur langan tíma,“
segir Guðfinna og vill benda
fólki á að sýna fólki í sorg skiln-
ing og þolinmæði. Hún fær til
sín fólk, á sína stofu, sem spyr
hvort það sé óeðlilegt að það sé
enn að syrgja maka sinn eftir
heilt ár. En það er allt eðlilegt og
við erum misjöfn, segir hún.
„Fólki liggur á að maður jafni
sig,“ segir Anna og viðurkennir
að sumir hafi verið hræddir við
sig og tekið krók á leið sína frek-
ar en að rekast á hana. „Af því
að fólk veit ekki hvað það á að
segja, hvernig það á að bregðast
við, en oft þarf engin orð. Bara
faðmlag kannski,“ heldur Anna
áfram en í bókinni fara þær yfir
það hvernig gott sé að tala við
fólk sem er nýbúið að missa og
því í mjög viðkvæmu ástandi.
„Og gleymum því ekki,“ segir
Guðfinna, „að dauðinn er óum-
flýjanlegur.“
„Það sleppur enginn lifandi
héðan,“ segir Anna og brosir.
Mikael Torfason
mikaeltorfason@frettatiminn.is
Sigurbjörg: „Eftir
útförina var Sigur-
björg heima í stuttan
tíma. Dagarnir liðu
þannig að hún fór með
drenginn í skólann,
þaðan upp í kirkjugarð
og svo heim til að
gráta.“ (Makalaust líf,
síða 64).
viðtal 27 Helgin 26.-28. október 2012