Fréttatíminn - 30.11.2012, Blaðsíða 31

Hvað gerir þjóðkunn leikkona þegar hún týnir dagbókinni sinni, óprúttinn fyrrum fjölskyldumeðlimur finnur hana (bókina) á
förnum vegi, fær hana í hendur ófyrirleitnum útgefanda sem síðan
lætur prenta hana (bókina) í stóru upplagi og gefur hana út? Á hún
(leikkonan) að taka viljann fyrir verkið og sætta sig við orðinn hlut
eða leita tafarlausra ráða til að ná sé niður á misindismönnunum?
Dagbók í óskilum
Hvað kemur þú mörgum stórborgum undir tréð í ár?
22.900 kr.
Verð frá
Flug fram og til baka ásamt sköttum og gjöldum
Gjöf á heimsmælikvarða
WOW gjafakortið er einstök jólagjöf og gildir sem flugmiði fram og til baka með
möguleika á tengiflugi um allan heim.
Þú færð WOW gjafakortið á wow.is.
Höfðatún 12 105 Reykjavík 590 3000 wow@wow.iswww.wow.is
mig í sjónum. Ég spyrnti mér í og
fann fyrir bárujárni undir fótunum.
Það var eins og þak eða hluti af hús-
vegg væri þarna undir mér. Ég var
farinn að drekka sjó, gat ekki meir.
Ég fann mikinn verk fyrir brjóstinu,
eins og brjóstkassinn væri að rifna.
Ég var að missa meðvitund ...“
Rósa Margrét vissi ekki hvað
sneri upp og hvað niður. Það sem
eftir var af Mánahúsinu, þar sem
hún bjó, hafði færst úr stað sem
nam lengd knattspyrnuvallar án
þess að hún gerði sér grein fyrir
því:
„Þetta gerðist svo hratt. Þegar ég
vaknaði var allt orðið fast. Ég var al-
veg rugluð. Mín fyrsta hugsun var:
„Er þakið hrunið yfir mig?“ Ég er
alveg kolföst. Endinn á dýnunni úr
hjónarúminu þrýstist inn í magann
á mér. Veggur, sem hafði verið milli
mín og barnsins, lá ofan á bakinu á
mér með ógnarþrýstingi. Eina svig-
rúmið til að fá súrefni var dýnan
sem gaf eftir þegar ég dró andann.
Ég var vön að sofa með annan fótinn
krepptan upp að maganum en nú
var ég komin í splitt. Með fætinum
eða öllu heldur stóru tánni, sem
sneri aftur, fann ég fyrir Sigrúnu
litlu. Hún hafði rekið upp skaðræð-
isöskur en ég greindi á grátinum
að þetta var mest hræðsla. Stúlkan
virtist til allrar hamingju
ekki meidd. Ég varð að reyna að
róa hana, tala við hana í þessari an-
kannalegu stöðu. Ég áttaði mig eng-
an veginn á hvað hafði gerst en hélt
að húsið okkar væri í heilu lagi og
kallaði niður: „Þórstína, Þórstína.“
En það kom ekkert svar.“
Í Frystihúsinu hafði Pétur Kjart-
ansson horft upp á vinnufélaga
sína hverfa í snjóflóðinu. Viti sínu
fjær hljóp hann út í bæ eftir hjálp
en þá lenti hann í öðru snjóflóði og
sá hvernig íbúðarhús kubbaðist í
sundur. Líklega var fólk dáið þar
eða að berjast fyrir lífi sínu. Svo sá
hann þegar Karl og Sveinn á litlu
rútunni urðu flóðinu að bráð. Eftir
þessar ógnir lenti Pétur sjálfur í
hamförunum:
„Ég lá á maganum, umlukinn
snjó, og reyndi að átta mig. Það
kom mér á óvart að ég fann engan
ógnarþunga á bakinu. Gat verið að
snjólagið ofan á mér væri ekki svo
þykkt? Ég velti fyrir mér hvort ég
gæti rétt úr mér og staðið upp. Ég
fann að ég gat hreyft mig. Mér til
mikillar undrunar megnaði ég að
rísa upp. Mér fannst ég vera eins
og snjókarl. Til allrar hamingju
hafði ég lent í jaðri flóðsins, hefði
ég verið kominn nokkrum skrefum
styttra hefði ég sloppið. Ég slapp
með að skella í götuna. Hefði ég
verið kominn aðeins lengra hefði
ég hins vegar endað úti í sjó eins og
húsið á rútunni. Þá hefði ekki verið
að sökum að spyrja.
Ég skalf eins og lauf í vindi og há-
Framhald á næstu opnu