Fréttatíminn - 07.12.2012, Qupperneq 56

Þ ann 2. desember voru sex ár liðin frá því að Ásgeir Ingvi Jónsson missti fimm ára dóttur sína, Svan-dísi Þulu, í bílslysi á Suðurlandsvegi og átta ára
sonur hans, Nóni Sær, slasaðist með þeim afleiðingum
að hann er lamaður fyrir neðan mitti. Slysið vakti mikla
athygli enda var hávær umræða í samfélaginu á þessum
tíma um nauðsyn þess að tvöfalda Suðurlandsveg.
Slysið varð með þeim hætti að bíll úr gagnstæðri átt ók
yfir á öfugan vegarhelming og beint framan á bíl Ásgeirs
og barnanna þegar ökumaður hans reyndi að taka fram
úr vöruf lutn-
ingabíl. Ásgeir
gat ekkert gert.
Hann er til-
búinn að ræða
um sorgina og
hvernig hann
hefur komist
í gegnum þau
sex ár sem liðin
eru frá þessum
örlagaríka degi
í von um að það
hjálpi öðrum í
sömu sporum.
Það hjálpaði
honum sjálfum
að hitta fólk
með svipaða
reynslu að baki.
„Oft var eitt-
hvað sem fólkið
sagði sem hjálp-
aði mér áfram,“
segir Ásgeir.
S t u ð n i n g s -
hópur mikil-
vægur
Rúmum tveim-
ur árum eftir
missinn fór Ás-
geir á fund hjá
stuðningshópi
á vegum Nýrrar
dögunar, sam-
taka um sorg
og sorgarvið-
brögð. Hópur-
inn er ætlaður
foreldrum sem
misst hafa börn
en samtökin eru
25 ára um þess-
ar mundir. „Ég spyr mig oft að því hvernig ég komst í
gegnum þetta fyrst á eftir,“ segir Ásgeir. „Til að byrja
með fór ég þá leiðina að hugsa að þetta hafi allt verið
fyrirfram ákveðið, tók trúna á þetta,“ segir hann. „Það
sem hjálpaði mér hins vegar mest af öllu var hugsunin
um að þetta hefði getað farið ver. Þau hefðu getað farið
bæði. Tilhugsunin um það gerði það að verkum að það
var auðveldara að halda áfram. Þótt það hljómi kalt. Ég
var svo þakklátur fyrir að hann lifði. Það var haldreipi
mitt fyrst á eftir,“ segir Ásgeir.
„Ég horfði alls ekki á það til að byrja með að Nóni væri
í hjólastól, það var ekkert mál. Ef hann hefði verið einn í
bílnum þá hefði hjólastóllinn verið miklu meira mál, en
með hitt til samanburðar þá var það lítið. Auðvitað kom
áfallið yfir því seinna, því það koma alltaf erfið tímabil
inn á milli,“ segir hann.
Ásgeir segir að mikil framför hafi orðið í samfélaginu
undanfarin ár og áratugi hvað varðar sorgarúrvinnslu og
þakkar það meðal annars starfi Nýrrar dögunar. „Fólk
er mun tilbúnara núna en áður að tala um hlutina og það
er ekki eins viðkvæmt að tala um þá sem eru dánir. Mér
finnst gott að tala um Svandísi Þulu þótt það sé alltaf
erfitt, reyndar miserfitt. Ég fær oft tár í augun og kökk
í hálsinn og ég veit aldrei hversu erfitt það verður þegar
ég byrja. Ég gefst hins vegar aldrei upp því ég veit að
það er í lagi að sýna sorgarviðbrögð. Það er ekkert til að
skammast sín fyrir,“ segir hann.
Ásgeir segist ráðleggja fólki að tala um látna ástvini
þótt það sé erfitt. „Það verður auðveldara með tímanum.“
Ásgeir fór á fyrsta fundinn hjá stuðningshópi fyrir for-
eldra sem misst hafa börn rúmum tveimur árum eftir
lát Svandísar Þulu. „Ég var að því kominn að hætta við
og labba út áður en fundurinn byrjaði. Ég var ekki viss
um að ég þyldi þetta, það yrði of erfitt. Fyrstu skiptin
eru erfið. Ég ráðlegg hins vegar öllum sem misst hafa
ástvini að fara á svona fundi. Allir verða að finna sinn
tíma, sumir eru tilbúnir strax en aðrir ekki fyrr en eftir
einhver ár. Það er enginn réttur eða rangur tími í þessu
ferli,“ segir hann.
Eins og að lifa sama árið aftur
Svandís Þula lést á laugardegi fyrstu helgina í aðventu.
Ásgeir byrjaði
að kvíða fyrir
því í septem-
ber árið eftir að
sá dagur rynni
upp að nýju.
„Allan október
og nóvember
árið eftir slysið
var ég að rifja
upp hvað við
hefðum verið
að gera árið á
undan. Þetta
var eins og að
lifa sama árið
aftur. Og des-
ember var að
sjálfsögðu þann-
ig líka, þá hafði
slysið ver ið,
kistulagningin
og jarðarförin.
Þetta skánar en
er alltaf erfitt.
Núna er ég ekki
farinn að hugsa
svona fyrir en í
lok nóvember.
Ég hef reynt að
koma mér upp
hefðum á dán-
ardegi hennar
og a fmæl is -
degi hennar, 26.
febrúar. Þannig
getur maður
minnkað kvíð-
ann aðeins því
maður veit hvað
maður ætlar
að gera. Ég bý
í Norðlinga-
holti en vinn í
Þorlákshöfn og
keyri því fram hjá slysstaðnum á hverjum degi en stoppa
aldrei. Ég fer svo þangað á dánardaginn og kveiki á kerti
við kross sem við settum þar eftir slysið. Á afmælisdag-
inn hennar fer ég og vitja leiðisins. Kvíðinn byggist samt
enn upp fyrir dánardaginn, þótt tímabilið sé styttra nú en
fyrst á eftir. Aðventan byrjar ekki fyrr en dánardagurinn
er liðinn,“ segir Ásgeir.
Ásgeir og fjölskylda stofnuðu minningarsjóð Svandísar
Þulu sem hann segir hjálpa sér í því að vinna úr sorginni.
„Við fengum ofboðslega mikinn stuðning eftir slysið,
bæði frá fólki og einnig í formi peninga og er styrktar-
sjóðurinn leið okkar í því að þakka fyrir þennan stuðn-
ing,“ segir Ásgeir. Árlega veitir sjóðurinn styrk til 16-18
ára ballettnemenda sem hafa unnið sér rétt til að taka
þátt í ballettkeppni í Svíþjóð en Svandís Þula æfði ball-
ett og hafði gaman af. Haustið eftir slysið hefði Svandís
Þula átt að byrja í fyrsta bekk í Norðlingaskóla og gaf
minningarsjóðurinn skólanum lítið píanó í minningu
Svandísar af því tilefni.
Söfnunarféð hefur nýst til að kaupa nauðsynlegan
búnað fyrir Nóna því þrátt fyrir að hann eigi tvö heimili,
hjá föður sínum og móður sem skildu í janúar sama ár
og slysið varð, fær hann eingöngu eitt stykki af hverju
hjálpartæki sem hann þarf, samkvæmt reglum Trygg-
ingastofnunar. Ásgeir gat því keypt sjúkrarúm, baðstól
og hurðaopnara til að nota hjá sér.
Nóni er orðinn 14 ára, er lífsglaður og duglegur ung-
lingur. Svandís Þula er hins vegar ennþá fimm ára, að
sögn Ásgeirs. „Hún verður það alltaf.“
Sigríður Dögg Auðunsdóttir
sigridur@frettatiminn.is
Bókaútgáfan Opna - Skipholti 50b - 105 Reykjavík - sími 578 9080 - www.opna.is
„Satt að segja reyndi ég að stúdera þennan mann
meiren minn er siður um flesta vini mína – kannski
ekki síst fyrir þá sök að mér þótti hann næstum of
ótrúlegur til að vera sannur; og of sannur til þess að
vera trúlegur.“
– Halldór Laxness um Jón Sveinsson
Hann var auðmjúkur prestur, rithöfundur, kennari,
sagnamaður, fyrirlesari, tónlistarmaður, heims-
borgari. Pater Jón Sveinsson lifði alla ævi í heimi
bernskunnar, þrátt fyrir að vera einn víðförlasti og
þekktasti Íslendingur síns tíma. Ævi hans er töfrum
slungin.
„Hann var heimsmaður án föðurlands, talaði mörg
tungumál en sjaldnast sitt eigið móðurmál, rótslitinn
einstæðingur með kjölfestu í voninni, alla sína ævi á
leiðinni heim.“
– Gunnar F. Guðmundsson sagnfræðingur
...of ótrúlegur til
að vera sannur;
og of sannur til
þess að vera
trúlegur
NONNI Haldreipi mitt
var að hann lifði
Ásgeir Ingvi Jónsson segir að mikil framför hafi orðið í samfélaginu undanfarin ár
og áratugi hvað varðar sorgarúrvinnslu og þakkar það meðal annars starfi Nýrrar
dögunar. Mynd Hari
Ásgeir Ingvi Jónsson missti fimm ára dóttur í bílslysi á Suðurlandsvegi fyrir sex árum og átta ára
sonur hans lamaðist fyrir neðan mitti. Hann hefur sótt styrk til samtakanna Nýrrar dögunar þar
sem hann finnur huggun í stuðningshópi foreldra sem misst hafa börn. Samtökin eru 25 ára í dag.
54 viðtal Helgin 7.-9. desember 2012