Fréttatíminn - 27.04.2012, Síða 28

É
g er laus við óttann. Ég
hræðist ekki meir að deyja
úr krabbameini en að lenda
fyrir bíl. Ég óttast ekki að
deyja úr krabbameini frek-
ar en gigtarsjúklingur óttast að deyja
úr gigt. Fyrir mér er þetta ekki svona
alvarlegt, þótt auðvitað hafi margir
dáið úr krabbameini. Það hafa líka
margir dáið úr hjartveikissjúkdómum.
Ég er ekkert hrædd við að fá hjartaáfall
heldur. Ég er óttalaus,“ segir hin 64 ára
Hólmfríður Árnadóttir sem greindist
með brjóstakrabbamein í janúar í fyrra
og valdi að sleppa bæði geisla- og lyfja-
meðferð eftir að hafa verið skorin í
brjóst og meinið fjarlægt.
Hólmfríður situr með kaffibollann
milli handa sér á Kaffi Krús á Selfossi,
þar sem hún vinnur hálfa vikuna á
Skólaskrifstofu Suðurlands. Hinum
helmingnum ver hún í talþjálfun barna.
Það er ekki kaffi í bollanum hennar
heldur te. Hún hefur tekið allt mat-
aræðið í gegn.
„Ég veit ekki hvort ég sé ákveðin
manneskja. Mér finnst það ekki sjálfri.
En sjálfsagt fer ég mínar leiðir í því
sem ég ætla mér,“ segir hún. Hólm-
fríður hefur búið á Sólheimum í Gríms-
nesi frá haustinu 2007. Þar býr hún
við hliðina á hinum landsþekkta Reyni
Pétri Steinunnarsyni og konu hans
Hannýju Maríu Haraldsdóttur. Hólm-
fríður hefur engin sérstök tengsl við
staðinn fyrir utan þau að hún heillaðist
af honum eftir að hafa eytt þar degi
fyrir nokkrum árum.
„Mér fannst gaman að búa í hjarta
Reykjavíkur. Flott. En svo var sá kafli
búinn. Ég þurfti að fara burt. Það getur
vel verið að kaflinn á Sólheimum verði
einhvern tímann búinn. En nú líður
mér óskaplega vel þar. Hugmyndafræði
Antrópósófista, sem stuðst er við á
Sólheimum segir að við lifum í sjö ára
tímabilum. Það getur því verið að eftir
sjö ár kasti ég teningunum að nýju og
hugsi; nú langar mig til Los Angeles,“
segir Hólmfríður léttlynd.
Valdi að vera sjálf við stýrið
„Ég fór á móti straumnum þegar ég
flutti upp á Sólheima. Margir héldu þá
að ég væri léttgeggjuð og sjálfsagt er
ég það, en það er allt í lagi. Hverjum
hefði dottið í hug að selja húsið sitt og
byggja á stað sem hann hafði svo gott
sem aldrei komið á. Ég hafði einu sinni
komið þangað áður. Ég talaði bara um
þessa ákvörðun við þá sem ég vissi að
myndu skilja mig og styðja. Þannig hef
ég ef til vill gert í gegnum tíðina. Ég
hef ekki talað við fólk sem ég veit að
dregur úr mér ef ég hef ætlað mér eitt-
hvað.“
Það geislar af henni þar sem hún
situr í horni kaffihússins; töff klipping,
nýtísku gleraugu og frábær fatastíll.
Um hálsinn ber hún viðarkross sem
dóttir hennar smíðaði og gaf. Og dóttir
hennar hefur fylgt í fótspor hennar og
flutt með börn sín tvö í Grímsnesið.
Það er ekki að sjá að þessi kona hafi
verið skorin vegna brjóstakrabbameins
fyrir ári og verið marga mánuði frá
vinnu.
„Ég hef mikið spáð í þessar óhefð-
bundnu aðferðir í öllu mögulegu. Þegar
ég greindist í janúar í fyrra þá ákvað ég
að taka ábyrgð á þessu krabbameini af
fullri alvöru. Ég veit ekki hvort það var
meðvituð ákvörðun en ég upplifði það
mjög sterkt að ég ætlaði ekki að setja
mig í hendur á læknunum og verða
áhorfandi. Ég ætlaði að vera við stjórn-
völinn,“ segir Hólmfríður.
Sigraðist á krabbameini
með breyttum lífsstíl
Hólmfríður Árnadóttir hikaði ekki við að fara óhefðbundna leið að bata á brjóstakrabbameini þegar
hún greindist í janúar í fyrra. „Ég tók málin í mínar hendur,“ segir hún og hunsaði ráðleggingar lækna um
lyfjameðferð og geisla eftir fleygskurð í brjóst hennar. Hólmfríður þekkti ferlið vel, því hún fylgdist með
baráttu systra sinna við sama mein, lyf og geisla. Eldri systur til bata en yngstu systur sinnar, Önnu Pálínu
Árnadóttur vísnasöngkonu, til lífsloka fyrir átta árum.
Valdi óhefðbundasta af
þeim hefðbundu
„Ég var algjörlega ákveðin í því strax að
ég ætlaði að fá óhefðbundinn lækni. Mér
var sagt að þeir ynnu nú yfirleitt ekki
þarna á Landspítalanum en mér var bent
á þann sem var óhefðbundnastur – ynd-
islegur og góður maður, Helgi Sigurðs-
son. Hann hlustaði á mig og skildi mig
og skildi hvað ég var að fara og studdi
mig í því. Það var mjög flott. Ég fékk
ekki á tilfinninguna að það væri verið að
þröngva mér ákveðna leið.“
Meðal þess sem Hólmfríður vildi var
að bíða með það að fara í skurðaðgerð til
að láta fjarlægja meinið. „Oft er konum
skellt í það að skera eins og skot. Ég vildi
það ekki. Ég horfði á þetta krabbamein
út frá því að það væri fyrst og fremst
þarna vegna ójafnvægis í líkamanum; að
meinið væri eitrun sem hefði safnast upp
í langan tíma og að það þyrfti að koma
jafnvægi á hann. Það kemur ekkert jafn-
vægi á líkamann með því að skera burt,“
segir hún sannfærð.
„Þannig að ég vildi fá tíma og
læknirinn sagði að það væri sjálfsagt
að ég fengi þann tíma sem ég vildi. Við
ákváðum að það yrðu að minnsta kosti
þrír mánuðir þar til við færum að tala
um skurð. Svo ég fór til Indlands – eins
og ég hafði skipulagt – í febrúar í fyrra,
tveimur vikum eftir að ég greindist. Ég
hélt því til streitu og fór. Á Indlandi kem-
Það eru alltaf
ákveðnir
einstaklingar
sem draga
þig inn í
óttann og
dramatíkina
og næra bæði
sjálfa sig og
mann sjálfan
á óttanum.
Ég þurfti
að útiloka
ákveðið fólk.
Framhald á næstu opnu
Hólmfríður Árnadóttir tók málin
í sínar hendur þegar hún greindist
með brjóstakrabbamein. Hún frest-
aði skurðaðgerðinni og neitaði að
fara í geisla- og lyfjameðferð. Hún
breytti um lífsstíl og krabbameinið
hefur ekki látið á sér kræla aftur.
Mynd/Hari
28 viðtal Helgin 27.-29. apríl 2012