Fréttatíminn - 01.06.2012, Page 42

10 STYRKTARFÉLAG LAMAÐR A OG FATLAÐR A − AFMÆLISRIT 60
ÁRA
SLF
1. júní 2012
Snædís Rán Hjartardóttir er 17 ára nemi í Menntaskólanum við
Hamrahlíð. Síðan hún var 5 ára hefur hún glímt við jafnvægisskort,
sjón- og heyrnarskerðingu og minnkaðan vöðvastyrk í efri hluta
líkamans vegna sjaldgæfs taugasjúkdóms sem bæði hún og systir
hennar Áslaug Ýr eru með. Snædís Rán býr í foreldrahúsum ásamt
eldri bróður og yngri systur. Hún þarf mikla aðstoð til að geta lifað
sjálfstæðu lífi, en það er það sem hún ætlar sér í framtíðinni. Í dag
fær hún aðeins hluta af þeirri aðstoð sem hún þarf frá sveitarfé-
laginu en foreldrar hennar sjá um það sem uppá vantar. Snædís Rán
horfir björtum augum til framtíðar og bindur vonir við að geta lifað
sjálfstæðu lífi með notendastýrðri persónulegri aðstoð. Með því
móti losni foreldrar hennar undan stanslausu umönnunarhlutverki
og hún losni undan því að þurfa að hafa foreldra sína alltaf andandi
ofaní hálsmálið á sér, enda stefnir Snædís Rán á að lifa þá!
Við fengum að fylgjast með Snædísi Rán á æfingu hjá Freyju
Skúladóttur sjúkraþjálfara á Æfingastöðinni.
„Ég mæti í sjúkraþjálfun klukkan hálf níu á morgnana og hefst
þegar handa við að gera æfingarnar mínar. Fyrst ýta með höndun-
um (ég get varla ýtt einu kílói), síðan toga, þar næst hjóla með hönd-
unum og síðast lyfta með fótunum áður en ég fer að teygja mig. Ég
geri alltaf svipaðar æfingar, suma daga er ég sterkari en aðra, þó
ekki sjáist mikill munur.
Í ákveðinn tíma fólst sjúkraþjálfunin bara í teygjum en þá fór ég
að hafa meiri áhuga á að æfa hendurnar. Ég get ekki kreppt hnefana
eða lyft höndunum og þótti því frekar langsótt að byrja þessar æf-
ingar, en þá fann einn sjúkraþjálfarinn einhverskonar aukahendur
í einhverri hjólabúð. Þessi búnaður er bara mjög sniðugur því með
honum er hægt að hengja hendurnar upp á æfingatækin.
Stundum er líkaminn ekki alveg í lagi þegar ég mæti í tíma, en þá
þarf bara að minnast á það og sjúkraþjálfarinn leysir vandamálið.
Eitt sinn sem oftar var ég með vöðvabólgu í bakinu en sjúkraþjálfar-
inn lét þá rannsaka málið og lagfæra bakið í hjólastólnum. Einhvern
tíma kvartaði ég af því mér er oft kalt á tánum og þá fór ég að hitta
bæklunarlækninn og fékk æðislega sokka sem örva blóðrásina.
Svona getur þjónustan verið góð.
Það er ekki alltaf gaman að fara í þjálfun. Stundum nenni ég ekki
að hreyfa mig og þarf þá að beita mig hörðu til að skrópa ekki. Svo
er einnig örlítið óþægilegt að fara í sund (eins og allir hljóta að
þekkja, manni verður kalt þegar maður er hvorki ofan í lauginni né í
sturtunni) en æfingin og teygjurnar gera mér gott.
Ég ætla að halda áfram að mæta í sjúkraþjálfun þrisvar í viku svo
lengi sem ég get. Ef ég flyt einhvern tíma úr borginni ætla ég fyrst
að fá lista yfir allar æfingarnar sem ég get gert án sjúkraþjálfarans.
Svona verð ég að vera dugleg til að verða ekki stirð og stíf eins og
trédúkka.“
Æfingastöðin SnædíS Rán HjaRtaRdóttiR
Ætlar að halda áfram í
þjálfun svo lengi sem unnt er
Snædís notar einskonar hanska með krók til að geta
ýtt frá sér og að.
Snædís hjólar með höndunum en það er hennar leið til að ná upp púlsinum. Freyja sjúkraþjálfari og Bryndís móðir Snædísar
aðstoða hana við að komast afur í stólinn sinn.
Það er ekki alltaf gaman að fara í
þjálfun. Stundum nenni ég ekki að
hreyfa mig og þarf þá að beita mig
hörðu til að skrópa ekki.