Læknablaðið - 01.12.1957, Qupperneq 33

i.ÆimN’ABLAÍ) 1Ð
127
in við umhverfið, vegna lang-
varandi bólgu í kringum sárið.
Þess ber að minnast, að enda
þótt fjarlægðin frá pylorus
niður að papilla Vateri sé 8
—10 cm. í beilbrigðri skeifu-
görn, getur bún verið 5 cm. eða
minna þegar um mikla bólgu
eða örvefsmyndun er að ræða
i garnarveggnum. Það er stað-
reynd, að ógjörningur er að
losa um og nema burtu sum
slór sár, án þess að stofna
sjúkiingnum með því í óþarfa
og óafsakanlega hættu.
Áður en rennt er blint í sjó-
inn með það, verður surðlækn-
irinn að minnast þess, að við
losun skeifugarnarinnar er
einkum tvennt mikilvægt, sem
aldrei má glevma. í fyrsta lagi
verður að gæta þess mjög
vandlega að skadda ekki þau
líffæri, sem að sárinu iigg'ja,
og í öðru lagi verður að vera
eftir nægjanlega langur og
þjáll stúfur, þegar sárið befur
verið tekið, til þess að bægt sé
að loka honum trvggilega.
Ef líkur eru til, að annað-
bvorl þessara boðorða verði
brotið, er skynsamlegra að
láta sárið óhreyft. Kemur þá
tvennt til greina, annars vegar
að skera í gegnum garnarvegg-
inn allt í kringum sárið, þann-
ig að sárið er skilið eftir í
briskirtlinum, (oftast er um
að ræða ulcus penetrans á aft-
urvegg), eða görnin er tekin í
sundur nokkru ofan við sárið,
stúfnum lokað með sárinu í,
og maginn tekinn á venju-
legan bátt (Resectio ex-
clusionis). Batahorfur sjúkl-
ingsins eru engu síðri þó að
sárið sé skilið eftir, ef þess er
gætt að taka nægjanlega mik-
ið af maganum til þess að
stöðva sýruframleiðslu hans.
Einkum er mikilvægt að ná
burtu allri slímhúðinni úr
neðsta hluta magans (canalis
og antrum). Ef mikið hefur
lilætt úr sári, sem þannig er
skilið eftir, verður að binda
fyrir slagæðarnar, sem liggja
að því, til að koma í veg fyrir
frekari blæðingu.
Það líffæri, sem einkum er
bætta á að skaddist, þegar ver-
ið er að losa skeifugörnina, er
briskirtillinn. Óráðlegt er að
grafa langt niður í kirtilvef-
inn. Það getur leyst úr læðingi
bvata í kirtilsafanum, sem
verka mjög ætandi á vefi og
þá bættara en ella við leka frá
stúfnum eða bólgu í kirtlinum.
Þá ber einnig að gæta þess vel,
að skadda ekki útfærslugang
eða ganga kirtilsins.
Ofan og aftan við þennan
bluta skeifugarnarinnar eru
líffærin í ligamentum bepato-
duodenale í liættu og þá fyrst
og fremst aðalgallgangurinn
(ductus choledochus) og er
mikið í húfi, að liann skaddist
ekki. Nauðsvn afbrigðilegra
aðgerða á skeifugarnarstúfnum
fer fvrst og fremst eflir útliti