Læknablaðið - 01.06.1960, Qupperneq 32

62
LÆKNABLAÐIÐ
ferð Kjeldahl-Nessler. Reyndist
það aðeins uni 0,006 mg/ml, og
bendir það til þess, að sáralítið
af framandi eggjahvítu hafi ver-
ið í bóluefninu.
Gerlaprófun var gerð á hverri
lögun á ýmsum stigum fram-
leiðslunnar, og er það var full-
unnið, var það að auki prófað
á tilraunadýrum og með því að
sá stórum skömmtum í egg.
Framleiðslan komst ekki vel
á skrið fyrr en í ágúst, og í hyrj-
un september var fyrsta lögun-
in, um 1150 skammtar, fullgerð.
Alls voru fullgerðir um 16.000
skammtar, þ. e. nóg til að tví-
hólusetja 8.000 manns, en til
framleiðslunnar og undirhún-
ings tilrauna voru notuð um
5.700 egg.
Bóluefnið var afgreitt til hér-
aðslækna og borgarlæknis í
Reykjavík. Var í upphafi ætlazt
til, að einungis yrði hólusetl
fólk, sem ynni mikilvæg störf,
svo og sjúklingar, ekki sízt
berklasjúldingar, sem ætla
mætti, að liefðu öðrum fremur
skertan viðnámsþrótt. En síðar
varð unnt að draga nokkuð úr
hömlum á notkun bóluefnisins.
Styrkleiki hóluefnisins var
miðaður við, að gefnir væru
tveir skammtar, hvor 1 ml, und-
ir húð, með a.m.k. tveggja vikna
millibili. Bólusetningunni fylgdu
engin teljandi óþægindi, aðeins
roði og oft nokkur þroti á
stungustað.
Aukning mótefna eftir
bólusetningu.
Mótefni, sem liindra samloð-
unarverkun veirunnar á rauð
blóðkorn, voru mæld í hlóði
nokkurra hinna fyrstu, sem voru
bólusettir. Höfðu sumir þeirra
fengið hóluefnið án A1P04 við-
hótar og þá ýmist undir húð
eða í húð. Dr. Óli Hjaltested
sá um þessa reynslubólusetn-
ingu og tók hlóðsýni til rann-
sóknar.
Árangur af þessum mæling-
um er sýndur í töflu 4. Fyrir
fyrri hólusetninguna hafði eng-
inn hinna prófuðu mælanleg
mótefni í blóði. Greinilegt er,
að aluminiumfosfatviðbótin
liefur örvað mótefnamyndun
eins og vænzt var. Árangur af
hólusetningu í húð með litlum
skömmtum var lélegur, og var
sú aðferð ekki reynd frekar.
Asíuveiran reyndist yfirleitt
hafa daufari verkun til mótefna-
myndunar en títt er um inflú-
enzuveiru annarra gerða. Með
hliðsjón af þvi mátti mótefna-
aukningin, sem hér náðist með
hóluefninu, teljast viðunandi og
ekki sízt með tilliti til þess, að
í blóði, sem tekið var úr nokkr-
um mönnum, eftir að þeir höfðu
fengið inflúenzuna, fundust í
heild aðeins litlu meiri mótefni.
Hvernig bóluefnið reyndist.
Nú verður ekki sagt, að örvun
á myndun þeirra mótefna, sem