Læknablaðið - 01.06.1963, Qupperneq 74

90
LÆKNABLAÐIÐ
sjúklingar stöðugt til læknis, en eigi
þeir af einhverjum ástæðum ekki
heimangengt, er vandséð, hvers
vegna á að leggja þessar hömlur
á, að þeir fái sín lyf, þegar þeir
þurfa. Þá verður ekki séð, hver
nauðsyn ber til þess, að læknar geri
sér það sérstaka ómak í hverju til-
felli að skila samhljóða lyfseðli í
apótek jafnharðan. Er hætt við því,
að önnum kafnir læknar megi vai’t
missa af tíma til þessara, að því
er virðist, óþörfu sendiferða, en slíkt
kynni að sjálfsögðu að bitna á öðr-
um sjúklingum, sem á meðan yrðu
að bíða. Áritun síðar ætti að koma
að sömu notum. Benda má i þessu
sambandi á það, að engar sambæri-
legar hömlur tíðkast t. d. í Dan-
mörku á lyfjaávísun í síma, og
þykja þó Danir bæði strangir, reglu-
samir og siðavandir. Ekki er held-
ur vitað til þess, að slys hafi nokk-
urn tíma hlotizt af því hér á landi,
að lyfjum hafi verið ávísað í síma.
3. 42. gr. 5. málsgrein verði þannig:
Þó er læknum í starfi sínu heim-
ilt að hafa með sér og fram-
selja lyf á kostnaðarverði, sem
keypt eru í lyfjabúð til notk-
unar í bráðri nauðsyn i sjúkra-
vitjunum og á lækningastofum.
Eigi er unnt fyrir nokkurn starf-
andi lækni að vera án nokkurs lyfja-
forða til afnota fyrir sjúklinga sína,
svo sem gert er ráð fyrir í 42. gr.
frumvarpsins. Eigi virðist nokkur
skynsamleg ástæða til þess, að lyf,
sem hann hefur verið svo forsjáll
að afla sér, einkum til afnota í bráð-
um sjúkdómstilfellum, eigi aðeins
að vera honum til fjárhagslegrar
byrði. Oft er um eina sjúkravitjun
að ræða og læknir og sjúklingur
hvor öðrum ókunnir og því fylli-
lega réttmætt og eðlilegt, að gerð
séu full skil um læknisverk og lyf,
er sjúkravitjun lýkur. Það fyrir-
komulag á þessum viðskiptum, sem
frumvarpið virðist gera ráð fyrir,
hefur verið reynt hér á landi og
reynzt óframkvæmanlegt. Er vist,
að eftirkaup eru af auðsæjum ástæð-
um ógerleg vegna þess, hve mikii
fyrirhöfn, tímatöf og kostnaðarauki
það er fyrir sjúklinga og aðstand-
endur þeirra að endurgreiða lyfið
með þvi að skila sama skammti
af þvi síðar til læknis. Ef um hin
dýrari lyf er að ræða, myndi lækn-
irinn í sumum tilfellum verða að
borga með sér margfalt vitjunar-
gjaldið. Telur L. R. þetta ákvæði
því óhæft, bæði gagnvart sjúklingi
og lækni, og samrýmist ekki við-
skiptaháttum í nútimaþjóðfélagi.
4. 54. gr. 1. málsgrein.
Stjórn L. R. telur mjög var-
hugavert að setja hömlur á
sölu lyfja, þótt þau séu ekki
skráð í sérlyfjaskrá. Má fullvíst
telja, að slíkar hömlur myndu
í einstökum tilfellum valda af-
drifaríkum töfum á, að sjúkl-
ingar fengju þá meðferð, sem
bezt yrði talin hverju sinni. Lagt
er því til, að 54. gr. falli niður.
5. 55. gr., 3. liður-a.
1 mörgum tilvikum eiga sérlyf
fullan rétt á sér og verður ekki
án þeirra verið í sumum tilfell-
um, þótt samsvarandi efni séu
fáanleg á frjálsum markaði.
Enda þótt krafizt sé analysu-
vottorða, er ekki þar með fylli-
lega tryggt, að þau efni, sem
seld eru á frjálsum markaði,
séu eins hrein og jafnist fylli-
lega að gæðum á við efni sér-
lyfja. Eðlilegt er, að lyfjafram-
leiðendur vandi bezt þá vöru,
sem þeir tengja nafn sitt við,
en svo er um sérlyf. Það mun
einungis vera á færi hinna
stærri lyfjagerða erlendis að
búa ýmis virk efni þannig úr
garði í lyfjaformi, að öruggt
sé hverju sinni, að eiginleikar