Læknablaðið - 01.04.1965, Síða 67

LÆKNABLAÐIÐ
85
þessi mál verði tekin upp sem
allra fyrst innan sérfræðingafé-
laga hvers lands um sig, þannig
að mismunandi sjónarmið um
framtiðai'skipan hinna ýmsu
sérgreina innan marka tillög-
unnar geti sem fyrst komizt á
framfæri við rétta aðila.
Samkvæmt tillögum sam-
vinnunefndarinnar um sérfræð-
ingsmenntun ber að skipta henni
í þrjá þætti að afloknu lækna-
prófi.
1 fyrsta þættinum, sem mætti
kalla almenna framhaldsmennt-
un, er gert ráð fyrir, að læknir-
inn starfi í tvö ár hæði innan
sjúkrahúss og utan, þár af a.
m. k. eitt ár á lyflæknis- og
handlæknisdeild. Álítur nel’nd-
in, að aðalmenntun í sérgrein-
inni megi ekki vera undir þrem-
ur árum, og menntun í auka-
greinum, er skijiti máli fyrir
sérgreinina, ætti að vera a. m. k.
hálft ár. Nefndin gerir ráð fyrir
því, að auk hagnýtrar vinnu,
fari fram sérstök kennsla, t. d.
á ráðstefnum eða námskeiðum,
og loks gera tillögurnar ráð fyr-
ir því, að sérfræðingsmenntun
ljúki með prófi.
Varðandi viðurkenningu
sjúkrahúsa til framhaldsmennt-
unar lækna gerir nefndin ráð
fyrir, að þeim verði skipt í tvo
aðalflokka: í fyrsta flokki komi
háskólaspítalar og önnur stór
aðalsjúkrahús, sem fullnægi á-
kveðnum lágmarksskilyrðum,
og gerir nefndin ráð fyrir, að
a. m. k. einu ári af sérfræðings-
náminu sé lokið við slíkar stofn-
anir. 1 annan flokk setur nefnd-
in önnur sjúkrahús, en þó áskil-
ið, að þau séu deildaskipt, og
þjónustudeildir þeirra fullnægi
ákveðnum lágmarkskröfum.
Nefndin telur, að slíkar gæða-
kröfur til sjúkrahúsanna muni
hafa hvetjandi áhrif á forráða-
menn þeirra, engu síður en á
læknana, sem leita þar mennt-
unar.
Nefndin telur, að nauðsyn
beri til að sameina verklega
menntun og bóklega menntun
(il þess að tryggja gæði fram-
haldsmenntunarinnar, og hún
álítur, að ákveðnar lágmarks-
gæðakröfur verði hezt tryggðar
með því að koma á prófskyldu
að loknu sérfræðingsnámi.
Nefndin bendir á, að reynsla af
slíkum prófum í Finnlandi hafi
verið mjög góð, og má raunar
bæta því við hér, að í Englandi
hafa slíkar kröfur verið gerðar
um að minnsta kosti einnar ald-
ar skeið, og mun það samróma
álit allra, sem til þekkja, að
enskir „sérfræðingar“ taki flest-
um stéttarhræðrum sínum fram,
hvar í heimi sem er.
Hér eru mjög athyglisverðar
tillögur á ferðinni, sem skipta
miklu máli, einnig fyrir íslenzka
lækna; er nauðsynlegt fyrirokk-
ur að fylgjast mjög vel með því,
sem er að gerast í þessum mál-
um, og gegnir það nokkurri