Fréttatíminn - 16.09.2011, Blaðsíða 28

Þ egar einstaklingur fær þann úrskurð að hann sé með ólæknandi sjúkdóm, sem
þó sé hægt að halda í skefjum, eru
viðbrögðin mismunandi. Flestir fá
áfall; aðrir frjósa og meðtaka ekki
fréttirnar fyrr en mörgum dögum
síðar. Þegar ég fékk þann úrskurð
að ég væri með Parkinson-sjúkdóm
voru fyrstu viðbrögð mín að keyra
heim, skrifa leikaranum Michael
J.Fox sem berst fyrir því að lækning
finnist við sjúkdómnum – og hringja
svo í Styrktarfélag lamaðra og fatl-
aðra og panta þjálfun. Það gerði
gæfumuninn hvernig móttökur ég
fékk þar. Jóna Þorsteinsdóttir þjálf-
ari tók á móti mér og fann út hvern-
ig æfingar ég þurfti og nokkrum
dögum síðar var ég komin í þjálfun
hjá henni og Margréti Þórisdóttur.
Margrét sér bæði um æfingar í sal
og annast sundleikfimina; dásam-
leg kona sem ég varð að fá að vita
meira um því hún hefur starfað hjá
Styrktarfélaginu í rúm 48 ár.
„Þegar ég varð sjötug í fyrra fór
ég á fund Vilmundar framkvæmda-
stjóra og spurði hvort ég yrði ekki
að hætta vegna aldurs,“ segir Mar-
grét. „Hann sagðist nú ekki ætla að
reka manneskju sem hefði unnið hjá
Styrktarfélaginu allan sinn starfs-
aldur!“
Eini útlendingurinn í
sjúkraþjálfaranámi í Lundi
Margrét er Akureyringur og á
ættir sínar að rekja í Eyjafjörð og
Grímsey. Grímseyingar eru sagðir
afar skapgóðir og léttir í lund og
nákvæmlega það lýsir Margréti. Í
sundþjálfuninni setur hún á geisla-
diska með gömlum og góðum ís-
lenskum lögum og allir syngja há-
stöfum. En hvers vegna fór hún í
sjúkraþjálfunarnám?
„Orðið sjúkraþjálfun var ekki
einu sinni til þegar ég fór til náms
til Lundar í Svíþjóð árið 1961,“ segir
hún. „Þá hét þetta sjúkraleikfimi, en
þegar ég kom heim að loknu námi
Vatnagörðum 24 - 26 • Reykjavík • Sími 520 1100 • www.bernhard.iswww.honda.is
Hausttilboð kr. 569.000
listaverð kr. 629.000
Honda PCX, létt og lipurt 125cc hjól sem skilar
góðri hröðun og með umhverfisvænni start/stop tækni.
2,2 L /100k
m
Blandaður akstur
Margrét Þórisdóttir hefur starfað sem sjúkraþjálfari hjá Æfingastöðinni í 48 ár. Anna Kristine
hitti þessa lífsglöðu konu sem lætur engan bilbug á sér finna þótt hún sé komin á áttræðisaldurinn.
Í þjálfun hjá Margréti
þar sem gleðin ein ríkir.
tveimur árum síðar var orðið sjúkra-
þjálfun komið. Ég var eini útlend-
ingurinn í skólanum og vissulega
var erfitt að koma þangað fyrst,
alveg mállaus á sænska tungu. En
þarna eignaðist ég margar vinkonur
sem ég held ennþá sambandi við.
Það var ekki hægt að komast í nám-
ið nema hafa starfað á sjúkrahúsi í
þrjá mánuði, en ég var svo heppin
að eftir að ég lauk stúdentsprófi
frá MA bauðst mér heilsársstarf á
sjúkrahúsinu á Akureyri við rann-
sóknir og að taka blóð. Ég var sem
sagt blóðsuga!“ segir hún og brosir.
„Ég veit eiginlega ekki hvers vegna
ég valdi þetta nám ...“
Ástæðuna fyrir því að hún fór
strax til starfa hjá Æfingastöðinni,
áður Styrktarfélagi lamaðra og fatl-
aðra, segir hún vera þá að hún hafi
fengið lán þaðan til að stunda námið
því svo fáir voru við störf á þessu
sviði þá.
„Þannig að mín beið starf um
leið og ég kom heim enda hafði ég
skuldbundið mig til að vera þar í
þrjú ár og greiða upp lánið – en ég
hef verið þar síðan, enda afar góð-
ur vinnustaður og gott fólk sem ég
starfa með. Þetta er fertugasta og
níunda starfsárið mitt.“
Hún segir ómissandi þátt í lífi
margra að geta sótt sjúkraþjálfun.
„Ég sé fólk styrkjast og breytast
mikið eftir að hafa stundað æfingar
hjá okkur og það er alltaf jafn gleði-
legt og gefur mér mikið.“
Passar vel upp á sína
skjólstæðinga
Ég er alveg sannfærð um að hvergi
í heiminum er hugsað eins vel um
fólk sem stundar æfingar vegna
sjúkdóms og hjá Æfingastöðinni.
Hvar í heiminum myndi það ger-
ast að þjálfararnir hringdu heim til
fólksins og segðu: „Jæja, þá erum
við byrjaðar aftur eftir sumarfrí. Nú
kemur þú í æfingar.“
Margrét er mikill húmoristi og
ætlaði að þjálfa mig svo vel að ég
gæti keppt á Ólympíuleikunum
2012, en þar sem ég skrópaði of oft
í fyrra segist hún hafa hringt í Al-
þjóða ólympíusambandið og afboð-
að komu mína. Hún ætlar með mér
árið 2016, þegar hún verður 76 ára,
og skilja eiginmanninn til fimmtíu
ára og börnin tvö, kerfisfræðinginn
og ferðabransadömuna, eftir heima
á Íslandi, enda orðið fullorðið fólk.
„Ég hef ekki tölu á öllum þeim
sem ég hef kynnst á þessum árum,“
segir hún. „Það er misjafnt hversu
vel maður kynnist fólkinu, en mað-
ur reynir að fylgjast með þeim sem
eru hjá manni og ef þeir mæta ekki
hringi ég oft í þá og athuga hvort
allt sé í lagi.“
Hefur þjálfað Parkinson-
sjúklinga í 22 ár
Margrét hefur komið að mörgum
þáttum í starfi sínu.
„Í mörg ár þjálfaði ég börn og
þetta var mjög blandað hjá okkur á
fyrstu árunum. Þá fengum við fólk
af Slysavarðstofunni og víðar, en
nú hefur orðið breyting á því. Börn
eru í meirihluta hjá okkur í þjálfun
og þau eru flest afskaplega dugleg
og jákvæð. Vinkona mín, sjúkra-
þjálfari, fór á námskeið í Búdapest í
Ungverjalandi þar sem hún kynnti
sér meðferð barna og þar var líka
verið með hópþjálfun fyrir Parkin-
son-sjúklinga sem hún fékk að fylgj-
ast með. Hún greip það sem verið
var að gera og kenndi mér og við
settum upp hópþjálfun fyrir Parkin-
son-sjúklinga árið 1989. Við höfum
svo þróað þetta áfram á þessum 22
árum. Síðar kom Jóna Þorsteins-
dóttir inn í þessa þjálfun með mér.
Söngurinn í sundlauginni er bæði til
að hafa gaman af æfingunum og það
er gott fyrir Parkinson-sjúklinga að
syngja og þjálfa röddina. Sjálf hef ég
mjög gaman af að syngja og spila á
gítar í partíum!“ segir hún brosandi.
„Ég skellti mér á línudansnámskeið
hjá Parkinson-samtökunum í vetur
svo þið vitið ekkert hvort ég tek upp
á því að láta ykkur dansa línudans
í lauginni!“ segir hún stríðnislega.
Margrét er í Fjallkonunum, fé-
lagsskap ellefu sjúkraþjálfara sem
hafa hist í mörg ár.
„Við förum saman í sumarbústað,
hittumst hver heima hjá annarri og
það er alltaf jafn gaman að hitta
þær. Þessi félagsskapur hefur verið
til frá árinu 1968. Ég er elsta Fjall-
konan!“
Ætlaði að verða leikkona
Hvað gefur þér mest við þetta starf?
„Það er að umgangast fólk,“ svar-
ar hún án umhugsunar. „Ég er mik-
il félagsvera og það er gefandi að
vera innan um fólk og hjálpa því til
betra lífs. Auk þess þykir mér mjög
vænt um samstarfsfólk mitt sem
ég hef unnið með í hvað – hundrað
ár? En við erum 36 sem störfum
þarna og starfsandinn er mjög góð-
ur. Það að vera félagslynd hef ég
úr Grímseynni, held ég, þar hefur
fólkið afskaplega létta lund og gott
skap. Þetta voru miklir grínistar.
Pabbi hafði líka mjög létt skap og
var meðal annars áhugaleikari hjá
Leikfélagi Akureyrar – og ég fékk
að leika í Brúðuheimili eftir Ibsen
þegar ég var fjögurra ára, á sjálfu
lýðveldisárinu.“
En þig hefur þá ekki langað til að
verða leikkona?
„Jú, ég ætlaði alltaf að verða leik-
kona,“ segir hún glaðlega og bætir
við: „Ég fékk að fara með pabba á
æfingar og elskaði sminklyktina og
þennan heim sem umlykur leikhús.
Það var sagt á Akureyri um stíginn
milli leikhússins og Menntaskólans
að þegar maður færi niður stíginn
sem lá að leikhúsinu væri það glöt-
unarstígur, en þegar maður fór upp
var það menntavegurinn.“
Hún segist aldrei hafa séð eftir
því að hafa gerst sjúkraþjálfari í stað
þess að verða leikkona.
„Ég er þakklát fyrir þetta starf.
Þetta hefur verið gaman gegnum
árin, enda er ég ennþá þarna,“ seg-
ir hún hlæjandi. „Það er ekki minn
höfuðverkur að vakna eldsnemma á
morgnana og fara að þjálfa og hitta
allt þetta góða fólk. Það er líka svo
stórkostlegt að taka á móti fólki sem
kemur til okkar hálf niðurbrotið eft-
ir að hafa fengið greiningu og horfa
svo á það blómstra. Það er ólýsan-
lega góð tilfinning. Ég hætti ekkert
fyrr en mér verður hent út!“ segir
hún skellihlæjandi.
Söngglaði sjúkraþjálfarinn
Anna Kristine
ritstjorn@
frettatiminn.is
Það er líka
svo stórkost-
legt að taka
á móti fólki
sem kemur
til okkar hálf
niðurbrotið
eftir að hafa
fengið grein-
ingu og horfa
svo á það
blómstra.
28 viðtal Helgin 16.-18. september 2011